Sukces Skolimowskiego w Cannes. „IO” to hipnotyzujący film

„IO” to przejmujący protest przeciwko niehumanitarnemu traktowaniu zwierząt, zabijaniu, niszczeniu przyrody. W drugiej kolejności – smutna bajka, w której przeglądają się sprawcy, ofiary i świadkowie. Film otrzymał Nagrodę Jury (ex aequo zostali wyróżnieni Felix Van Groeningen i Charlotte Vandermeersch za „Le otto montagne”). Złotą Palmę odebrał Ruben Östlund za „Triangle of Sadness”.

W nowym filmie Jerzego Skolimowskiego największy zachwyt budzą poetyckie zdjęcia Michała Dymka, dzięki którym ta niepokojąca opowieść o niewinności zamienia się w wizualny poemat. Chociaż gra tu Francuzka Isabelle Huppert, nie ona jest gwiazdą „IO”, tylko tytułowy osiołek – niemy świadek okrucieństwa świata.

Niektóre ujęcia są jak strofy wiersza. Mimochodem odbija się w nich tajemnicze piękno niesłużące właściwie niczemu poza silnym zdziwieniem, że coś tak niesłychanie wzniosłego jest w ogóle możliwe do pomyślenia w świecie przynoszącym tyle bezinteresownego cierpienia. Piekło powinno być bardziej odpychające, a nie kusić estetycznym wyrafinowaniem, jednak ziemia, która w „IO” tak przeraża, jest jednocześnie rajem osiągalnym tylko przez chwilę dla nielicznych, którzy to piękno chcą w sobie zatrzymać, dostrzec albo jedynie poczuć. Wyraża to subtelnie plakat reklamujący film. Na tle majestatycznej, kamiennej tamy na łukowatym moście – prawie niezauważalna figurka osła. Bohaterem obrazu jest zwierzę, ale góruje potężniejsza od niego, zwiastująca nieszczęście surowość natury przetworzona ręką człowieka.

Osiołek. Czuły obserwator nieszczęść

„IO” jest hołdem złożonym przedostatniemu dziełu wielkiego francuskiego mistrza Roberta Bressona z 1966 r. W przygotowanych materiałach dla prasy (reżyser odwołał w ostatniej chwili przyjazd do Cannes, podobno z powodu pogorszenia stanu zdrowia) Skolimowski przyznaje, że „Na los szczęścia, Baltazarze!