Muzyka

Wyżej się nie da

Recenzja płyty: Kanye West, "My Beautiful Dark Twisted Fantasy"

materiały prasowe
To wybitna płyta, mimo że nie wnosi niczego nowego do obrazu amerykańskich hiphopowych superprodukcji ostatniej dekady.

Są tu ciekawie przetworzone fragmenty starych kompozycji – między innymi zaskakujące w tym kontekście klasyki rocka progresywnego (King Crimson), psychodelii (The Mojo Men) czy zapomnianego starego popu (Manfred Mann). Są melodyjne refreny, śpiewane przez zaproszone gwiazdy pokroju Rihanny, Johna Legenda czy Justina Vernona (Bon Iver) i tak długa lista innych świetnych gości, że studiować ją można przez pełne 68 minut tego zestawu przebojowych piosenek. Wśród wielogłosowych wokali pojawiają się partie przetwarzane elektronicznie, ale i romantyczne soulowe melodie.

Kanye West – bezdyskusyjnie najbardziej utytułowany producent hiphopowy ostatnich lat – potrafi świetnie budować napięcie, rozpoczynając całość od trzęsienia ziemi, bombastycznych chórków w utworze „Dark Fantasy”. „Can we get much higher?” – można w nim usłyszeć, czyli „Czy można zajść jeszcze wyżej?”. W tej dziedzinie już nie można, dlatego jeśli ktoś kupuje jedną przebojową płytę hiphopową na 10 lat, właśnie nadszedł ten właściwy moment.

Kanye West, My Beautiful Dark Twisted Fantasy, Roc-a-Fella/Universal

Polityka 50.2010 (2786) z dnia 11.12.2010; Afisz. Premiery; s. 72
Oryginalny tytuł tekstu: "Wyżej się nie da"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Społeczeństwo

Dyrektorka odebrała sobie życie. Jeśli władza nic nie zrobi, te tragedie będą się powtarzać

Dyrektorka prestiżowego częstochowskiego liceum popełniła samobójstwo. Nauczycielka z tej samej szkoły próbowała się zabić rok wcześniej, od miesięcy wybuchały awantury i konflikty. Na oczach uczniów i z ich udziałem. Te wydarzenia są skrajną wersją tego, jak wyglądają relacje w tysiącach polskich szkół.

Joanna Cieśla
07.02.2025
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną