„Polityka” prezent, który cieszy cały rok.

Pierwszy miesiąc prenumeraty tylko 11,90 zł!

Subskrybuj
Muzyka

Wyżej się nie da

Recenzja płyty: Kanye West, "My Beautiful Dark Twisted Fantasy"

materiały prasowe
To wybitna płyta, mimo że nie wnosi niczego nowego do obrazu amerykańskich hiphopowych superprodukcji ostatniej dekady.

Są tu ciekawie przetworzone fragmenty starych kompozycji – między innymi zaskakujące w tym kontekście klasyki rocka progresywnego (King Crimson), psychodelii (The Mojo Men) czy zapomnianego starego popu (Manfred Mann). Są melodyjne refreny, śpiewane przez zaproszone gwiazdy pokroju Rihanny, Johna Legenda czy Justina Vernona (Bon Iver) i tak długa lista innych świetnych gości, że studiować ją można przez pełne 68 minut tego zestawu przebojowych piosenek. Wśród wielogłosowych wokali pojawiają się partie przetwarzane elektronicznie, ale i romantyczne soulowe melodie.

Kanye West – bezdyskusyjnie najbardziej utytułowany producent hiphopowy ostatnich lat – potrafi świetnie budować napięcie, rozpoczynając całość od trzęsienia ziemi, bombastycznych chórków w utworze „Dark Fantasy”. „Can we get much higher?” – można w nim usłyszeć, czyli „Czy można zajść jeszcze wyżej?”. W tej dziedzinie już nie można, dlatego jeśli ktoś kupuje jedną przebojową płytę hiphopową na 10 lat, właśnie nadszedł ten właściwy moment.

Kanye West, My Beautiful Dark Twisted Fantasy, Roc-a-Fella/Universal

Polityka 50.2010 (2786) z dnia 11.12.2010; Afisz. Premiery; s. 72
Oryginalny tytuł tekstu: "Wyżej się nie da"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

Ja My Oni

Przegrasz czy wygrasz, wracaj do domu. Czyli jak sobie radzić z porażką i sukcesem

Jak sobie poradzić z porażką, ale też sukcesem.

Grzegorz Gustaw
08.08.2017
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną