Nie ułatwia zadania krytykom, którzy przy okazji Paszportów POLITYKI od kilku lat zgłaszają jego kandydaturę zarówno do kategorii „muzyka popularna”, jak i „muzyka poważna”. Celnie opisał jego ścieżkę artystyczną Rafał Księżyk: „Nawigując między klasyką, eksperymentem, jazzem i knajpą, prezentuje się jako najbardziej ożywczy talent w polskiej muzyce ostatnich lat”.
31-letni Masecki każdy rok zamyka z bogatym dorobkiem koncertów i płyt bardzo odmiennych stylistycznie, na których jednak jako pianista, kompozytor czy aranżer zawsze pozostaje rozpoznawalny. Ostatnio wydał album z utworami Bacha (nagrany z Piotrem Orzechowskim) i płytę poświęconą twórczości Scarlattiego. Kilka miesięcy wcześniej, razem z 9-osobowym zespołem, opublikował album „Polonezy”, odnoszący się przewrotnie do tradycji tytułowej formy muzycznej. „Twórcze wykorzystanie tradycji, tyle że stające w poprzek stereotypom i sztywniactwu” – pisała o tej płycie Dorota Szwarcman.
Masecki zaczął się kształcić muzycznie jako trzylatek, w wieku 15 lat grywał już z najlepszymi jazzmanami w kraju, a po studiach w prestiżowym Berklee College of Music w Bostonie potrafił świadomie i pewnie pokierować swoją karierą. Regularnie nagrywa albumy solowe, prowadzi jazzową formację Profesjonalizm, gra w zespole Paristetris, którego wokalistką jest jego żona Candelaria Saenz Valiente. Stoi na czele Warszawskiej Orkiestry Rozrywkowej – wyjątkowego big-bandu skupiającego najlepszych muzyków świetnej młodej generacji warszawskiego jazzu i okolic. Masecki – jak pisze o nim Jacek Skolimowski – „udowodnił, że jest nie tylko wirtuozem fortepianu i muzycznym erudytą, ale również zupełnie nieprzewidywalnym kompozytorem, dla którego nie ma żadnych ograniczeń”.