Maria bolesna

Maria Szarapowa, gwiazda tenisa, przyłapana na dopingu. Co to zmieni?

8 marca 2016

Podejrzenia tuszowania dopingowych wpadek unosiły się nad tenisem i jego władzami od lat. Czy ustrzelenie Marii Szarapowej to promyk dobrej zmiany?

Pozazdrościć scenariusza i roli pierwszoplanowej. Maria Szarapowa, jedna z największych gwiazd kobiecego tenisa, postanowiła wyprzedzić atak i na konferencji prasowej poinformowała, że podczas ostatniego Australian Open wpadła na dopingu. Były skrucha, odważne deklaracje o całkowitej odpowiedzialności za wpadkę i przeprosiny dla fanów. Miała budzić współczucie i jej się udało.

Przy okazji wyszło na jaw, że Szarapowa jest osobą schorowaną: permanentne przeziębienia, podatność na wirusy, niepokojące wyniki badań EKG i wreszcie genetyczne obciążenie skłonnością do cukrzycy. I na prostą mógł ją wyprowadzić tylko pewien specyfik o nazwie meldonium produkowany na Łotwie, który jednak przy okazji jest zabroniony do sprzedaży w Stanach Zjednoczonych (gdzie Rosjanka mieszka od 7. roku życia), ale przede wszystkim ma cudowne właściwości związane z poprawą wydolności. Szarapowa przyznała, że brała lek przez 10 lat. Był dla niej jak witaminy. Albo probiotyk.

Dopingowe władze dopiero w zeszłym roku zorientowały się, że meldonium jest przebojem wśród sportowców i od 1 stycznia trafił na listę substancji zakazanych, o czym tenisistka nie wiedziała. Czy Szarapowa, ultraprofesjonalistka otoczona najwyższej klasy fachowcami, również z dziedziny medycyny, mogła też nie wiedzieć o dopingowych właściwościach leku? Czy nikt jej tego faktu nie uświadomił? Raczej mało prawdopodobne, ale o tym na konferencji nie usłyszeliśmy.

Z drugiej strony – trudno robić jej zarzut z faktu, że pomagała sobie w karierze, regularnie przyjmując lek ewidentnie poprawiający naturalne możliwości organizmu, ale którego nie ma na liście zabronionej. Bo patrząc na to z cynicznego punktu widzenia: co nie jest zakazane, jest dozwolone. Zwłaszcza że z tą drobną farmakologiczną pomocą można utrzymać się na szczycie sportowym i finansowym, zostać po raz kolejny najlepiej zarabiającą sportsmenką świata (Rosjanka zdobywała ten tytuł przez 11 kolejnych lat).

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.