Ludzie i style

Katastrofalna porażka Legii. Byłoby lepiej, gdyby jej w Lidze Mistrzów nie było

REUTERS/Kacper Pempel / Forum
Warszawska Legia zagrała swój pierwszy mecz w Lidze Mistrzów od 21 lat. Niestety zespół przegrał aż 0:6.

Zgodnie z przewidywaniami Legia pokazała, że wyczekiwany od lat awans do Ligi Mistrzów przyszedł w najgorszym dla klubu momencie.

W meczu z Borussią mistrz Polski tracił gole jak na podwórku, ale na szczęście dla Legii Borussia nie grała jak na podwórku, gdzie obowiązuje prawo dżungli, dla słabych nie ma litości i trzeba mu nastrzelać tyle goli, żeby poszło w pięty. Borussia, nawet mając w składzie paru nastolatków, to jest klasowa drużyna, która wie, że po zdobyciu trzech goli w niespełna 20 minut trzeba spuścić z tonu, dograć do końca przesadnie się nie wysilając, bo zaraz są mecze w Bundeslidze, gdzie każdy rywal przerasta mistrza Polski o klasę.

Bawiąc się piłką Borussia strzeliła Legii sześć goli, a Legia nie potrafiła zdobyć się na poważną odpowiedź, bo nie jest poważnym zespołem. Od dłuższego czasu w Legii się nie buduje tylko kleci. Niejeden wartościowy z punktu widzenia stabilizacji drużyny piłkarz został sprzedany przy pierwszej nadarzającej się okazji, nawet w perspektywie gry w europejskich pucharach. Nie ma w klubie mądrych, którzy potrafiliby przewidzieć, że taka polityka musi prędzej czy później skończyć się katastrofą. Liczy się tylko szybki, doraźny zysk z transferów, bo panuje jakaś irracjonalna wiara, że każdą dziurę da się załatać.   

Otóż ten sezon, gdzie jak na razie każdy transfer to niewypał, pokazuje, że się nie da. Ktoś powie, że te transfery inne być nie mogą, bo Legia, dla której szczytem rozrzutności jest zapłacić za piłkarza pół miliona euro, przebiera na rynku wśród asortymentu trzeciego gatunku. Prawdopodobieństwo, że trafi się zawodnik, który od razu wniesie do zespołu pożądaną jakość jest niewielkie, a nawet gdy się uda, jak w przypadku napastnika Nikolicia, wystarcza co najwyżej na polską ligę.

Alternatywą dla kupowania kotów w roku jest praca u podstaw, czyli szkolenie piłkarzy na własnych śmieciach. W Legii od dawna mają na tę okoliczność alibi: nie da się wychowywać piłkarzy, bo nie mamy terenów pod akademię. Ale parę lat temu, kiedy w klubie jeszcze rządziło ITI, a Mariusz Walter wspierał własny chów piłkarzy, co rusz udawało się wprowadzić do drużyny młodych zdolnych, którzy potem odnaleźli się w dorosłej piłce, a paru, jak np. Maciej Rybus czy Artur Jędrzejczyk zrobiło jak na polskie warunki całkiem niezłe kariery. Dziś ten naturalny dopływ świeżej krwi został niemal całkowicie zatamowany. Wychowankowie akademii to kwiatki do kożucha; są odstawiani na boczny tor, gdy tylko pojawi się w klubie pierwszy lepszy konkurent z zagranicy, nawet jeśli ostatnie pół roku nie grał w piłkę i gołym nieuzbrojonym okiem widać, że najpilniej potrzebuje dietetyka.

I tak wyuczone na pamięć frazesy płynące z ust decydentów Legii, a zwłaszcza zatrudnionych w klubie speców od wizerunku – o krzepnącej jak Polska długa i szeroka marce pod nazwą Legia – rozbijają się w zderzeniu z rzeczywistością. Obrazu rozpaczy dopełniają obrazki z trybun, gdzie zamaskowani chuligani szarpią się z ochroną broniącą dostępu do sektora kibiców Borussii i atakują stewardów gazem pieprzowym. Naprawdę, byłoby lepiej, gdyby Legii w Lidze Mistrzów nie było. Z każdego punktu widzenia.  

Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Kraj

Gra o tron u Zygmunta Solorza. Co dalej z Polsatem i całym jego imperium, kto tu walczy i o co

Gdyby Zygmunt Solorz postanowił po prostu wydziedziczyć troje swoich dzieci, a majątek przekazać nowej żonie, byłaby to prywatna sprawa rodziny. Ale sukcesja dotyczy całego imperium Solorza, awantura w rodzinie może je pogrążyć. Może mieć też skutki polityczne.

Joanna Solska
03.10.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną