Legia Warszawa: jak ma się biznes z Łazienkowskiej

Od dwóch tygodni w Legii wdrażana jest strategia barona Münchhausena. Wyciąganie się z trzęsawiska ma miejsce już bez udziału albańskiego trenera Besnika Hasiego, którego ostatnie chwile na stanowisku zapamiętane zostały przy Łazienkowskiej jako konsekwentny sabotaż. Pod koniec sprawiał wrażenie człowieka niepanującego już w szatni nad niczym, a popularna wśród kibiców spiskowa wersja wydarzeń głosi, że dość mieli go przede wszystkim piłkarze, więc przegrywali celowo, i seryjnie, żeby tylko się go pozbyć. Na forach internetowych kibice wylewają żal. Już nawet pal sześć tę Ligę Mistrzów – Legię dzieli od jej grupowych rywali przepaść pod każdym względem, więc trzeba przygotować się na serię ciężkich doświadczeń. Zresztą porażka 0:6 z Borussią Dortmund stała się bardziej strawna, gdy okazało się, że Borussia to walec – w Bundeslidze ograła Darmstad też 6:0, a następnie przejechała się 5:1 po Wolfsburgu, czyli klubie sponsorowanym przez Volkswagena, z budżetem 190 mln euro – ponad 6 razy wyższym niż Legii. Prawdziwej frustracji kibic doznaje jednak wobec faktu, że Legia, urzędujący mistrz Polski szoruje po dnie tabeli, przegrywa w lidze z kim popadnie, np. z beniaminkiem Arką Gdynia, z dyżurnym kandydatem do spadku Górnikiem Łęczna, przegrywa też na boisku we wsi Nieciecza (choć jest postęp – wiosną było 0:3, teraz tylko 1:2), gdzie producent kostki brukowej ufundował lokalnej społeczności rozrywkę w postaci ekstraklasowej drużyny. Zresztą dość przeciętnej. Ten stan rzeczy jest dla kibica Legii zupełnie nie do zaakceptowania, z oczywistych powodów godnościowych, ale też po prostu dlatego, że Legia jest najbogatszym klubem w Polsce. A w futbolu klubowym, co do zasady, bogaci wygrywają – taki porządek ma miejsce w Lidze Mistrzów oraz w ligach europejskich. Ekstraklasa biznesu Legia rzeczywiście jest bezkonkurencyjna w polskich realiach finansowych. W zależności od metody obliczeń stosowanej w raportach poświęconych budżetom klubów Ekstraklasy przychody Legii w 2015 r. wyniosły 109 mln (Deloitte), ewentualnie 130 mln zł (Ernst&Young). Drugi w zestawieniu Lech Poznań ma do dyspozycji dwa razy mniej. 30 mln zł to już, przy mądrym zarządzaniu, gwarancja stabilizacji w Ekstraklasie. Różnica w wyliczeniach bierze się z tego, że raport Deloitte nie uwzględnia wpływów ze sprzedaży zawodników, gdyż traktuje je jak wydarzenie incydentalne, nieodzwierciedlające możliwości generowania stałych przychodów przez klub. Tymczasem w Legii to już od dawna nie jest dodatek do budżetu, ale jeden z jego czterech filarów – obok przychodów z dnia meczowego, transmisji telewizyjnych oraz środków od sponsorów. Na sprowadzonych ostatnio piłkarzy wszyscy narzekają, ale władze Legii wiedzą, jak wyjść na swoje, handlując zawodnikami – w minionych trzech latach zarobili na transferach 31,5 mln zł (jeśli wierzyć danym, jakie dostarczyli do E&Y przy okazji raportów). I to jest argument na obronę dyrektora sportowego Michała Żewłakowa, który wzywany jest na forach do dymisji w związku z tym, że rekomendowany przez niego Hasi (grali razem w Anderlechcie) okazał się niewypałem. Prezes Bogusław Leśnodorski obstaje jednak przy tym, że również tych kupionych latem uda się wypromować, a następnie sprzedać z zyskiem. I mówi, że muszą sprzedawać, żeby dopiąć budżet – w 2015 r. Legia miała 1,6 mln zł zysku, a na transferach zarobiła 10 mln. Kibice postulują, że jeżeli już faktycznie trzeba piłkarzy kupować, to może jednak poszukać takich, którzy prezentują konkretną wartość, np. potrafią dośrodkować piłkę z rzutu wolnego bądź rożnego, odpowiednio ustawić się w obronie, albo przynajmniej nie potykają się o własne nogi. Ale do Legii nie stoi kolejka chętnych – pół miliona euro, które dla mistrza Polski jest szczytem rozrzutności, na rynku nie robi żadnego wrażenia. A jakość kosztuje. Skauci Legii mieli na oku np. grających od tego sezonu w Borussii Ousmane Dembelego albo Emre Mora, ale gdy przedstawili oferty, zostali wyśmiani. Ostatecznie Borussia kupiła ich za (odpowiednio) 15 i 7 mln euro. Cena okazyjna Dla Legii już 2 mln euro to wydatek nie do przyjęcia. A tyle latem musiałaby wysupłać, chcąc wykupić Artura Jędrzejczyka z Krasnodaru (wiosną został do Legii wypożyczony, żeby dojść do formy po kontuzji; był w obronie niezastąpiony). Jędrzejczyk wrócił więc do Rosji, a jak gra obrona Legii – każdy widzi. Logika transferowa Legii jest taka: namierzyć piłkarzy, którzy swego czasu otrzymali certyfikat jakości, ale ostatnio są na zakręcie (kontuzja, konflikt z trenerem, zawirowania życiowe), więc ich cena jest okazyjna. Legia daje im okazję, żeby wyszli na prostą. Taka polityka jest ryzykowna, bo zakłada, że piłkarza da się szybko reaktywować. A gdy jeszcze do tego trener, jak właśnie Hasi, upiera się, by grali, to przepis na katastrofę jest gotowy. Nawet w Niecieczy. Klubów, które od ręki są w stanie zapłacić za zawodnika pół miliona euro, jest na rynku na pęczki. Piłkarz musi mieć powód, żeby wybrać akurat Legię. Poza gwarancją, że wypłata co miesiąc wpłynie na konto oraz perspektywą występów w europejskich pucharach (gdzie teoretycznie można się wypromować), Legia kusi jeszcze obietnicą partnerskiego traktowania. W praktyce wygląda to tak, że nie wpisuje się do umów tzw. klauzul odstępnego, czyli sumy, za jaką piłkarz może odejść (można je tak wywindować, by uniemożliwić zawodnikowi pole manewru). Jeśli więc dostanie kuszącą ofertę, ma wolną rękę. Tak było w przypadku Miro Radovicia, który odszedł półtora roku temu tuż przed prestiżowym meczem w Lidze Europy z Ajaksem Amsterdam. Osłabiona Legia oczywiście odpadła, a ówczesny trener Henning Berg jasno dawał do zrozumienia, że z taką polityką w Legii nigdy nie będzie stabilizacji. Pół roku później już go w Warszawie nie było. Niedawno historia powtórzyła się z Igorem Lewczukiem, podstawowym stoperem, który odszedł do Bordeaux już po awansie do fazy grupowej Ligi Mistrzów. Legia zarobiła na nim tylko 800 tys. euro (za remis w fazie grupowej UEFA wypłaca pół miliona), kosztem dalszego rozbijania defensywy. Ale Lewczuk bardzo chciał zmienić kl