Młodzieżowa reprezentacja piłkarska tym razem zawiodła

Bilans był smutny: punkt uciułany w trzech meczach, zasłużone miano najgorszej drużyny turnieju i poczucie, że polscy piłkarze ucieleśniają futbolowe zacofanie. Na domiar złego – wszystko to na oczach rodzimej publiczności, rozpieszczonej ostatnią passą zwycięstw dorosłej reprezentacji Adama Nawałki. Zresztą przed turniejem pompowano oczekiwania, a pomocnik Karol Linetty zapowiadał, że złoto jest w zasięgu biało-czerwonych. Potem tłumaczono, że mógł się zagalopować, bo jest zupełnie oderwany od realiów i potencjału młodzieżówki – nie grał w niej od dawna, będąc ostatnio bardziej przydatny w reprezentacji Nawałki. Michała Globisza, trenera reprezentacji U-18, która w 2001 r. wywalczyła mistrzostwo Europy, a obecnie wiceprezesa rady nadzorczej Arki Gdynia, gra młodzieżówki napawała smutkiem: – Byli gorsi pod każdym względem. Przede wszystkim technicznie i motorycznie. Przyciśnięci przez rywali gubili się, a przecież w dzisiejszym futbolu umiejętność wyjścia spod pressingu to abecadło. Ja rozumiem, że naszym reprezentantom przeciwnicy przeszkadzali w grze. Ale żeby przeszkadzała im piłka? Żal było patrzeć. Waży się los trenera Powody, dla których młodzieżowa reprezentacja zawiodła, zostaną teraz poddane drobiazgowej analizie w Polskim Związku Piłki Nożnej, waży się los trenera Marcina Dorny, dla którego to druga prestiżowa klęska (niemal trzy lata temu przegrał awans na poprzedni turniej U-21 i jednocześnie na igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro). Według Tomasza Łapińskiego, kiedyś reprezentacyjnego obrońcy, dziś eksperta Polsatu Sport, jeden powód jest oczywisty: – Udział w turnieju dostaliśmy w prezencie, przez ponad dwa lata nie graliśmy meczów o stawkę. Drużyna wypadła z obiegu, a trener Dorna stracił możliwość weryfikacji, kto się do kadry nadaje. Przy okazji polskiego „małego Euro” kibicami wstrząsnęła więc piłkarska choroba dwubiegunowa. Z jednej strony jest bowiem reprezentacja Nawałki z mającym status półboga Robertem Lewandowskim, wspinająca się na rekordowe miejsce w rankingu FIFA (za chwilę ma być szósta, m.in. przed Portugalią, Belgią, Hiszpanią, Włochami, Anglią i Urugwajem, co pokazuje, że to zestawienie trzeba traktować z przymrużeniem oka). Z drugiej – jej bezpośrednie młode zaplecze prezentujące wszystkie wady naszej piłki, od których już zdążyliśmy nieco odpocząć. Jest trener Marcin Dorna, współautor „Narodowego Modelu Gry” (kanonicznego podręcznika instruktażowego z szyldem PZPN, przeznaczonego dla szkoleniowców), wychowywany ponoć na następcę Nawałki, po którym należałoby się spodziewać fachowej iskry, który jednak w trakcie turnieju wyglądał na równie zagubionego jak jego podopieczni na boisku. Są wreszcie gorące newsy o kolejce chętnych, jaka u progu okna transferowego ustawia się po członków tej drużyny na czele ze stoperem Lecha Poznań, 21-letnim Janem Bednarkiem, mającym pobić transferowy rekord odstępnego za piłkarza z polskiej ligi (Southampton zapłaciło za niego 6,5 mln euro), którzy w koszulce z orłem na piersi ulegają nagłej dewaluacji. Zasadne więc staje się pytanie: który Bednarek jest prawdziwym Bednarkiem? Ten z reprezentacji Dorny, który popełniał błędy w ustawieniu, nie dokończył meczu z Anglią z powodu czerwonej kartki i generalnie, jak cała linia defensywy, zachowywał się jak dziecko we mgle? Czy też ten Bednarek z Lecha Poznań, który przebojem wdarł się do pierwszego składu i nie zagrawszy nawet w Ekstraklasie pełnego sezonu, już stał się obiektem zainteresowania łowców talentów z silniejszych lig i prawdopodobnie trafi do Premiership, której skauci co do zasady gardzą Ekstraklasą jako rynkiem. Zdaniem Tomasza Łapińskiego prawdziwy jest ten Bednarek z Lecha, a najlepszym dowodem jest właśnie fakt, że Anglicy wyłożyli za niego niemałe pieniądze (ale też nieduże, biorąc pod uwagę fakt, że ubiegłosezonowe dochody średniaka ligi angielskiej, Southampton – 128 mln funtów – są wyższe niż łączny budżet wszystkich klubów grających w naszej Ekstraklasie). Anglikami nie powodował nagły impuls, lecz drobiazgowa obserwacja jego gry w Lechu. Co może jednak nieco dziwić, bo na bezrybiu Ekstraklasy łatwo błysnąć. „Nic się nie stało” O wartości piłkarza przesądza dziś postawa w klubie, wielkie turnieje rzadko stają się trampoliną do kariery. Zabłyśnięcie na nich jest raczej dla kupujących utwierdzeniem w przekonaniu, że dobrze robią, a słabą postawę od razu tłumaczy się obiektywną trudnością dobrego funkcjonowania w drużynie zestawionej od wielkiego dzwonu, często na łapu-capu. Piłkarze też muszą mieć tego świadomość, więc wracają ze zgrupowań kadry ze słusznym przekonaniem, że prawdziwe życie jest gdzie indziej, zostawiając skołowanych kibiców z zagadką, jak to możliwe, że piłkarz, który w biało-czerwonej koszulce dopiero co kopał się w czoło na turnieju swojego życia, może co miesiąc inkasować w klubie Ekstraklasy dziesięć średnich krajowych? Przypadek Jana Bednarka jest więc dla optymistów kolejnym dowodem na to, że polski futbol ma się coraz lepiej. Jest szansa, że paru innych kolegów z reprezentacji młodzieżowej pójdzie w jego ślady i choć o imponujące sześciocyfrowe kwoty będzie trudno, zwolennicy szklanki do połowy pełnej znów dostaną do ręki argumenty, że jeśli chodzi o przyszłość polskiej piłki, nie ma powodów do obaw. Euforia związana z wynikami osiąganymi ostatnio przez pierwszą reprezentację spowodowała, że po kompromitacji młodzieżówki powróciło nasze narodowe echo piłkarskich klęsk, czyli refren „Nic się nie stało”. Przekonywano, że nie należy demonizować porażek kadry Dorny ani tym bardziej wołającej o pomstę do nieba postawy poszczególnych piłkarzy. Na podorędziu były przykłady zamykające dyskusję. Roberta Lewandowskiego, który wyrósł na giganta, nie zaznaczając prawie w ogóle swojej obecności w młodzieżowych reprezentacjach. Albo Piszczka, Błaszczykowskiego i Fabiańskiego, którzy grali w reprezentacji U-19 prowadzonej przez trenera Andrzej Zamilskiego na mistrzostwach w 2004 r., zajęli ostatnie miejsce w grupie i mimo to zrobili wielkie kariery. Piszczek był jeszcze zresztą wówczas napastnikiem (został królem strzelców turnieju); dopiero w dorosłej piłce odkryto jego potencjał prawego obrońcy, co też zresztą świadczy, że futbol młodzieżowy i dorosły to światy nie całkiem do siebie przystające. Tomasz Łapiński również uważa, że nic się nie stało (przynajmniej nic wielkiego), choć przyznaje, że skala niemocy Polaków w ostatnim meczu z Anglią, przede wszystkim jeśli chodzi o przygotowanie fizyczne, była zadziwiająca. – Przy czym zakładam, że i tak grali najmocniejsi. Logika wskazuje, że ci, którzy siedzieli na ławce, byli w jeszcze gorszej formie fizycznej – przytomnie zauważa Łapiński, choć logikę Marcina Dorny podczas tego turni