Trzecie mistrzostwo olimpijskie Kamila Stocha

Co klasa, to klasa. Złoto Kamila Stocha zakończyło polską suszę medalową na igrzyskach w Pjongczangu.

Nerwy były do końca. Drugi skok Stocha musiał zasiać niepewność, w końcu widoczna na ekranie symulacja wskazywała, że do pokonania Andreasa Wellingera trzeba 137, chwilami – w zależności od tego, jaka rekompensata należała się za wiatr – nawet 138 metrów. Finałowe 136,5 metra Stocha wydawało się za blisko, zwłaszcza że lądował tuż przed komputerowo naniesioną zieloną linią pokazującą, gdzie leży granica zwycięstwa. Tymczasem okazało się, że i symulacja, i zielona linia zdały się psu na budę. Podczas skoku Stocha powiało, stosowny bonus za niekorzystny wiatr został doliczony i trzecie mistrzostwo olimpijskie dla Kamila stało się faktem.

Zwycięska siła spokoju

Stoch stał się właśnie najbardziej utytułowanym polskim sportowcem zimowym w historii, jeśli brać pod uwagę kolor medali, a nie ich liczbę. Obronić olimpijskie złoto, nie spalić się w jednym z dwóch najważniejszych konkursów roku (a właściwie czterech lat – licząc od poprzednich igrzysk w Soczi), wytrzymać presję mimo brawurowej próby Wellingera – Stoch dał kolejny przykład, jaki wkład do sukcesu ma głowa. Odporność psychiczna Kamila, jego trochę nieludzka umiejętność wyłączania się z całego zgiełku i szumu towarzyszących olimpijskim występom – tym razem jeszcze skumulowanych z powodu smutnego ciągu polskich rozczarowań w Pjongczangu, jak również

Igrzyska Olimpijskie w Pjongczangu 2018

Kamil Stoch

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.

Rozwiń