Podczas gdy koronawirus dociera do coraz większej liczby państw, dr Michael Ryan, ekspert Światowej Organizacji Zdrowia ds. sytuacji nadzwyczajnych, oświadczył wczoraj, że nie wystarczy objąć całego kraju kwarantanną, by zapobiec rozprzestrzenianiu epidemii. „Trzeba skupić się na znajdowaniu chorych i zakażonych, testować wszystkie podejrzane przypadki, a następnie je izolować” – przykazał.
Choć wsłuchując się w przekazy medialne, można odnieść wrażenie, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone wprowadziły równie drastyczne ograniczenia dla obywateli, jak wcześniej zrobiły to kraje azjatyckie, prawda wygląda zgoła inaczej. We Włoszech, Hiszpanii, Niemczech, a wcześniej w Korei Południowej i Japonii różny był czas podejmowanych decyzji i każdy z tych krajów inaczej reagował na rozwój sytuacji.
Jak na tym tle wypada Polska? Jak na 38-milionowe społeczeństwo mamy wciąż relatywnie małą liczbę potwierdzonych zakażeń (na poniedziałkowy poranek: 684, osiem zgonów). Ale czy są to liczby wiarygodne? Zważywszy na niewielkie upowszechnienie testowania, trudno, by wykrytych przypadków było więcej, co oznacza, że sporo osób wciąż nie jest izolowanych i może być źródłem zakażenia. Pojawiają się sygnały, że na wyniki testów trzeba czekać już nie kilkanaście godzin, tylko trzy–pięć dni, a mamy informacje z Dolnego Śląska, że nawet osiem! Jaką drogą zamierzamy więc podążać: za złym przykładem włoskim czy może południowokoreańskim lub niemieckim?
Czytaj też: