Media obiegła niedawno sensacyjna wiadomość: na Wenus prawdopodobnie jest życie. Wszystko za sprawą pracy opublikowanej na łamach „Nature Astronomy”, wskazującej, że w górnych partiach atmosfery planety występuje fosforowodór (PH3). Internet oszalał, entuzjaści kosmosu rozpalili się z ekscytacji, niektórzy mówili o przełomie. Moment, chwileczkę. Carl Sagan, niezapomniany astronom i niestrudzony popularyzator nauki, powiedział niegdyś: „Nadzwyczajne twierdzenia wymagają nadzwyczajnych dowodów”.
Na Wenus panują ekstremalne, jak na ziemskie standardy, warunki. Jej powierzchnia przez gigantyczny efekt cieplarniany jest tak rozgrzana, że z łatwością stopiłby się na niej ołowiany żołnierzyk. Lżej robi się ok. 50 km nad powierzchnią planety – temperatura spada do 30 st. C, ciśnienie atmosferyczne przypomina ziemskie. Żeby jednak nie było za wesoło – środowisko spowite jest chmurami zawierającymi w 75–90 proc. wysoce żrący kwas siarkowy. Właśnie odkrycie H2SO4 doprowadziło Sagana do porzucenia idei, której był entuzjastą, jakoby w chmurach Wenus mogło występować życie. Pewne nadzieje rozbudziły ponownie badania ziemskich ekstremofili – organizmów zaadaptowanych do funkcjonowania w skrajnych warunkach. Skrajnych jak na naszą planetę, dodajmy.
Czytaj też: Życie pozaziemskie coraz bliżej?
Życie na Wenus, kosmici na niebie
Dlaczego obecność fosforowodoru miałaby wskazywać na możliwość występowania życia w atmosferze Wenus?