Rodowici nazywają ich mieszkańcami bez weekendów. Kim są warszawskie „słoiki”?

Duit to odmiana Słoika – czyli tego wracającego po weekendzie z wałówką od ojców. Duit (z ang. do it) zrobi wszystko, żeby do ojców nie wrócić.

Leszek Zych/Polityka Pierwsze pytanie matczyne do Słoika: jesteś głodny?

Mają na Facebooku swoją słoik-parafię. Stworzoną dla prowincjonalnych, z katolickim rodowodem, będących w wiecznym miastowym niedoczasie na Kościół. Odprawili na Facebooku wielkopostne rekolekcje. Pisali „Jezus mówił ludowi: taką samą miarą, jak wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą”; „Wszak mówi Pismo: nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich”. To duchowa odpowiedź na ataki Rodowitych, którzy zarzucają Słoikom, że zabierają im warszawską przestrzeń zawodowo-parkingowo-przedszkolną.

Bo zabierają. 53 proc. spośród 2,4 mln żyjących w Warszawie ma korzenie – w języku socjologicznym – niskozurbanizowane. Z ankiet socjologicznych wyłania się silny przeciwnik dla Rodowitych: niskozurbanizowani nie posiadają ambicji kierowniczych, a warunkiem udanego życia są dla nich pieniądze i praca, rzadziej przyjaciele, wolność i pogoda ducha. W języku badaczy to tzw. potrzeby twarde. Więc ciągle przyjeżdżają, uprzedzeni przez tych, którzy już przyjechali, że nie wysikają się na szczycie świata.

Na początek

A. to w terminach socjologicznych potomek (A. jest kobietą) przeciętnych mieszkańców terenów niskozurbanizowanych. Matka we wsi pod Białymstokiem płakała, gdy A. jechała na Uniwersytet Warszawski studiować socjologię. Wiedziała, że dzieciak jej nie wróci. Do czego? Żeby we wsi wyprowadzić się od rodziców, trzeba zbudować dom. Żeby zbudować dom, trzeba pracować. A miejsca pracy są już obsadzone starym establishmentem gminnym: wójt, obsługa wójta, jedna księgowa, jeden informatyk, jeden doktor, kilku nauczycieli. Wieś opuściła jedna trzecia klasy, do której chodziła A.

Pierwsza kawalerka wynajęta we trzy.