Płeć i tożsamość. Dla większości ludzi są one oczywiste i zgodne ze sobą – są cispłciowi. Co w największym uproszczeniu oznacza, że człowiek, którego ciało wyposażone jest w organy żeńskie, uważa się za kobietę, a ten, który posiada męskie organy płciowe, za mężczyznę. W każdej populacji są jednak osoby, które nie mieszczą się w tym binarnym podziale, czyli ich postrzeganie płci i sposób myślenia o niej nie odpowiada budowie biologicznej. Nie czują się mężczyzną lub kobietą, mimo że tak określono je przy urodzeniu i o tym świadczą zapisy w ich dokumentach – to osoby transpłciowe.
Według badań* w tej grupie znajdują się: transkobiety (17 proc.), transmężczyźni (9 proc.), kobiety transwestytyczne (4 proc.), mężczyźni transwestytyczni (4 proc.), a także osoby transpłciowe (16 proc.), queer/inne (39 proc.) oraz płciowo nienormatywne (11 proc.). Do tych 11 proc. należy aktywistka LGBT+ Margot, która jest osobą niebinarną.
Niebinarność, czyli właściwie co?
– Non-binary to osoba, która nie czuje się ani mężczyzną, ani kobietą [agender]. A niektóre z osób używających tego pojęcia mówią, że po trosze czują się zarówno kobietą, jak i mężczyzną [bigender]. Czasami niebinarność jest też wynikiem interpłciowości – człowiek ma zarówno męskie, jak i żeńskie cechy płci biologicznej, albo taki obraz siebie nie ma podłoża, które da się wyjaśnić biologiczną niejednoznacznością – mówi dr n. med. Aleksandra Jodko-Modlińska, psycholożka i seksuolożka z Uniwersytetu SWPS i Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.