Order Orła Białego dla Macierewicza. Powinien raczej stanąć przed sądem

Order Orła Białego dla Macierewicza to zniewaga i kolejna, być może już nieusuwalna skaza na instytucji najwyższego odznaczenia państwowego. Jako wieloletni współtwórca Polski bezprawia polityk ten sam zniweczył swoje zasługi.

W 46. rocznicę powołania Komitetu Obrony Robotników (KOR), organizacji opozycyjnej wspierającej prześladowanych robotników Radomia, a w kolejnych latach prowadzącej szeroko zakrojoną działalność społeczną i wydawniczą, Andrzej Duda odznaczył Orderami Orła Białego trzech spośród jego współzałożycieli i działaczy: Mirosława Chojeckiego, Antoniego Macierewicza i Piotra Naimskiego.

Nagradzać i karać za występki

Przyznanie najwyższego odznaczenia państwowego Antoniemu Macierowiczowi wywołało oburzenie w środowiskach opozycyjnych, stawiając nas po raz kolejny przed trudnym zagadnieniem etycznym: czy można życiorys człowieka niegdyś zasłużonego, a w kolejnych latach zhańbionego potraktować tak, jak gdyby nie stanowiły integralnej całości, a w konsekwencji jedną i tę samą osobę za zasługi nagradzać, a za występki karać?

Dziś odpowiedzi na to pytanie musiał udzielić sobie i nam Mirosław Chojecki, legenda KOR i opozycji demokratycznej w PRL, szef najważniejszego wydawnictwa podziemnego, czyli Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA, a w wolnej Polsce twórca kilkuset filmów dokumentalnych. Jak powiedział mi w rozmowie telefonicznej, przez chwilę wahał się, czy order z rąk Dudy przyjąć, lecz ostatecznie uznał, że to państwo polskie nagradza go za działalność w KOR, a Macierewicz jako jego współtwórca z całą pewnością ma zasługi dla wolności i prawo do tego wyróżnienia, niezależnie od tego, co robił później, a do czego on, czyli Mirosław Chojecki, odnosi się krytycznie.

Decyzja była dla Chojeckiego o tyle jeszcze trudniejsza, że

Andrzej Duda

Antoni Macierewicz

order Orła Białego

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.

Rozwiń