Już brakuje nauczycieli. Pytam: znajdzie się jakiś fizyk albo biolog? Cisza, uśmieszki

Ostatnią deską ratunku są emerytowani nauczyciele. Mamy kilku fizyków, którzy wiele lat temu u nas pracowali, więc mogliby pomóc. Jednego już sprzątnęła nam sprzed nosa inna szkoła.

Kilka dni temu w moim liceum został przeprowadzony próbny alarm przeciwpożarowy. Cała szkoła wyszła na boisko. Uczniowie ustawili się szybko na placu, a pracownicy powoli, starczym truchtem wychodzili z budynku. Młodzież patrzyła na nas i głośno komentowała, jak staro wyglądamy i jak niezdarnie, niczym inwalidzi, drepczemy. Szybciej, szybciej, profesorko, profesorze!

Za duże korki, za mała pensja

Najstarszych i najbardziej niezdarnych nauczycieli pokazywano nawet palcami i głośno się dziwiono, jak można pracować w tak zaawansowanym wieku. Zwróciłem uwagę uczennicy, że to nieładnie obmawiać kogoś za plecami, a ta się zdziwiła, że słyszę, co mówi. Widocznie wyglądam na takiego, który nie powinien mieć dobrego słuchu. Inna uczennica, która jeszcze dosadniej komentowała wiek nauczycieli, odwróciła się i uciekła. Klasa zaczęła się śmiać, więc ja też się roześmiałem. Nic się przecież nie stało. Jesteśmy starzy.

Młodzież z trudem przyzwyczaja się do wieku swoich nauczycieli. Nie wszyscy jesteśmy aż tak starzy, jak się wydaje, ale z powodu przepracowania (niejeden z nas pracuje na dwa etaty) oraz zaniedbania (nie ma czasu zadbać o siebie, gdy tyle się pracuje) wyglądamy znacznie ponad swój wiek. Niedawno z teatru wróciła grupa uczniów. Zamiast mówić o sztuce, dywagowała na temat wieku Malajkata. Jak to możliwe, że aktor ma 60 lat, czyli tyle, ile większość naszych nauczycieli, a wygląda od nich znacznie młodziej. Uczennica zapytała, ile mam lat. Mniej niż Malajkat – odpowiedziałem. Co?

Uczniowie jeszcze nie wiedzą, że mają wszystkie lekcje tylko dzięki temu, iż do pracy zgodzili się wrócić emerytowani nauczyciele.