Porozmawiajmy o telefobii
Pomówmy o telefobii. Dlaczego młodzi tak nie lubią dzwonić? Problem widać gołym okiem
„To nie jest telefon” – mówi na widok starej komórki z klapką młoda dziewczyna. „Przecież dzwoni i rozmawia” – oponuje właściciel. „Ona ma rację. Prawdziwy telefon nie służy do dzwonienia i rozmawiania. To tylko taki efekt uboczny” – puentuje ich przyjaciel. Ten dialog pochodzi z miniserialu „Tylko nie piątek”, opowiadającego o młodych pracownikach warszawskiej kawiarni.
Wiele pisze się i dyskutuje o zagrożeniach związanych z nadmiernym korzystaniem ze smartfonów – uzależnienie, toksyczne relacje w mediach społecznościowych, fobia związana z brakiem zasięgu czy rozładowaną baterią. Ale coraz częściej mówi się też o telefobii – lęku przed rozmowami telefonicznymi, dzwonieniem i odbieraniem połączeń. W kilku krajach przebadano pod tym kątem pokolenia milenialsów i zetek. Z ankiety Uswitch, przeprowadzonej w 2024 r. wśród młodych Brytyjczyków, wynika, że prawie 70 proc. osób w wieku 18–34 lata woli komunikować się za pomocą esemesów, niż po prostu zadzwonić. 23 proc. zadeklarowało, że nie odbiera połączeń telefonicznych.
Podobny wynik przyniosło badanie „Generation Mute 2022 Millenials Phone Call Statistics” – 75 proc. młodych unika połączeń jako zbyt czasochłonnych. Blisko 80 proc. odczuwa niepokój i obawy, gdy mają gdzieś zadzwonić; potrzebują kilku minut na przygotowanie. Aby uniknąć niechcianych połączeń, wyciszają telefon lub ignorują sygnał połączenia – kiedy rozmówca się rozłączy, wysyłają esemes: „Dzwoniłeś do mnie?”. Wśród australijskich zetek myśl o rozmowie telefonicznej wywołuje lęk u 90 proc., a niektórzy wymieniają je jako jedną z trzech najbardziej nieprzyjemnych rzeczy w życiu. W Hiszpanii (dane jeszcze sprzed pandemii) młode pokolenie niemal jednomyślnie (97 proc.