Mundial w Arabii Saudyjskiej? Po Katarze to już żadna różnica. I tylko kibiców żal

Saudowie zamierzają ubiegać się o tytuł gospodarza mistrzostw świata w 2030 r. w partnerstwie z Egiptem i Grecją. I pewnie się uda, bo poważnych konkurentów brak, a organizacji, jaką jest FIFA, łamanie praw człowieka najwyraźniej nie przeszkadza.

Kiedy kibicom, przynajmniej tym minimalnie zaangażowanym politycznie, wydaje się, że światowa federacja nie może już upaść niżej w służalczości wobec bliskowschodnich autokracji, ta z uporem pokazuje, że ma jeszcze spory potencjał. Samo przyznanie organizacji mundialu katarskiemu reżimowi, znanemu z niewolniczych metod rządzenia i systemowego łamania praw człowieka, wywołało falę oburzenia, choć czysto symbolicznego. Nikt nie zdecydował się zbojkotować imprezy, a protesty, jak zamiana logotypu sponsora technicznego reprezentacji Danii na niewidoczny znak wodny czy wykonany przez niemieckich piłkarzy gest zamykania ust, należy odnotować tylko z kronikarskiego obowiązku. W praktyce nic nie znaczą, a piłkarski świat ulega kolejnym szantażom religijnych fundamentalistów, sponsorów spektaklu ważnego zwłaszcza – no właśnie – dla Europy. Już w Katarze emirowie wymusili na FIFA zakaz sprzedaży alkoholu w czasie rozgrywek, a federacja dorzuciła żółte kartki za noszenie wspierającej ruchy LGBT+ opaski „One Love”. Europejskie reprezentacje pokornie podkuliły ogon, Harry Kane i Manuel Neuer nie zaryzykowali dobra drużyny.

Teraz Katar, potem Arabia Saudyjska?

Co dalej? Przed nami jeszcze trzy tygodnie mundialu, sporo się może jeszcze wydarzyć, ale z szumnie zapowiadanych protestów politycznych nic nie wyjdzie, raczej będziemy oglądać kolejne odcinki płaszczenia się FIFA przed

Arabia Saudyjska

FIFA

Katar

mistrzostwa świata w piłce nożnej

mundial 2022

Mateusz Mazzini

Socjolog, reporter, latynoamerykanista. Absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, studiował też na Narodowym Uniwersytecie Walijskim, w Kordobie i Bilbao. Pisze o europejskiej skrajnej prawicy, populizmie, krajach Ameryki Łacińskiej, Globalnego Południa, wydarzeniach na Zachodzie i południu Europy. Nominowany do Grand Press 2020 w kategorii „reportaż prasowy”. Laureat dziennikarskich stypendiów przyznawanych przez „Deutsche Welle”, Balkan Insight i Balkan Investigative Reporting Network. Autor książki „Koniec tęczy. Chile po Pinochecie”. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Przeglądem”, publikował też m.in. na łamach „Washington Post”, „Foreign Policy”, „El País" i „Foreign Affairs”. W TVP World prowadzi „Wider View”, cotygodniowy program o sprawach międzynarodowych.

Rozwiń