Transseksualne księżniczki z Kambodży

U fryzjera. Księżniczka Li montuje biust „If I Were A Boy” Beyonce Knowles to ulubiona piosenka kathoey (transseksualistów) w Siem Reap, czwartym mieście Kambodży, opodal Angkoru. Miss Li pochodzi z Wietnamu. Wygląda na 14 lat, choć ma z pewnością co najmniej drugie tyle. Maleńkie, zwinne ciało, mogłaby być akrobatką. Albo piosenkarką, w stylu burleski, bo przez cały czas, gdy wije się przed lustrem, nuci słodkim, wyrazistym głosem. Zaczyna się od makijażu będącego doskonale dopracowanym arcydziełem niuansów i światłocieni. Makijaż stanowi refren, po każdym następnym etapie transformacji następuje drobna poprawka twarzy, jakby make-up był zaledwie pretekstem do tego, by spędzić jeszcze trochę czasu przed lustrem, wpatrując się z adoracją we własną, piękniejącą twarz. Miss Li nakłada podkład, długo wygładzając mikroskopijne detale w odcieniach. Ma krótkie czarne włosy, upięte na czubku głowy w roboczą kitkę, ale to się wkrótce zmieni. Na razie naciąga czerwoną, obcisłą kieckę z tanich ulicznych straganów. Błyszczące cekiny, odblaskowe asymetryczne ramiączko i lateksowy materiał kończący się w pół uda. Spod sukienki wystają czarne majtki. Miss Li opuszcza górę sukienki i półnaga klęka na podłodze. Montuje tani stanik ze zwiniętymi żółtymi ściereczkami w środku. Uważnie odmierza rozmiar na dziś, pozostałe dziewczyny serdecznie się z niej śmieją, zdaje się, że Miss Li jako jedyna w towarzystwie nie ma silikonów. Zupełnie się tym nie przejmuje, podśpiewując w dalszym ciągu, nonszalancko, z jakąś lekko uchwytną czułością zapina biustonosz na chłopięcej sylwetce i maskuje drobne oszustwo kiczowatą kreacją. Przychodzi wreszcie czas na włosy. Peruka jest w kolorze miodowego, złamanego brązem blondu; długie, miękkie loki i przylizana po obu bokach grzywka. Dokładnie takie włosy, jakie mają królewny na dziecięcych obrazkach. Księżniczka Li ma też swoistą koronę – wielką różową kokardę, która nijak nie pasuje do sukienki, ale wydaje się jeszcze jednym trikiem, na wszelki wypadek odwracającym uwagę od ewentualnych podejrzeń dotyczących płci. Jest piękna i wie o tym, uśmiecha się z satysfakcją, ciepłym, stuprocentowo kobiecym uśmiechem. Jeszcze tylko białe sandałki na niebotycznych koturnach i Miss Li jest gotowa. W nocnym klubie. Herszt Rotha chce za mąż Na ścianach baru przypominającego raczej garaż wiszą powycinane z papieru księżniczki Disneya. Kopciuszek – to jasne. Historia postaci, która była wykorzystywana do ciężkich robót, w zgrzebnych ubraniach, w cieniu sióstr, stłamszona i w pewien sposób niewidzialna. Aż pojawia się wróżka z cudowną sukienką w garści. Kopciuszek (nawet imię jest rodzaju męskiego) otrzymuje wyjątkową fryzurę, makijaż i tak przebrana tańczy zmysłowo na balu. I zaraz rozkochuje w sobie bogatego księcia. Chwilę potem gubi falliczny pantofelek i daje się odnaleźć miłości. Morał? Wystarczy coś zgubić, jakąś część, która przypadkowo przez moment zdawała się należeć do ciała, uśmiechnąć się promiennie i zamrugać oczkami, a cudowna metamorfoza odbędzie się gładko i naturalnie. Był Kopciuszek, jest królewna. Jest też rada praktyczna: najpierw się wystrój i zdobądź serce mężczyzny z portfelem, a potem pozwól mu zapłacić za zgubienie bucika. Jest także Śpiąca Królewna w różowej sukience, czekająca na odczarowanie przez pocałunek bogatego księcia. Piękna i Bestia, czyli owłosiony męski potwór kontra śliczna, dziewczęca Bella. Zamknięta w odosobnionym zamku Bestia boryka się z niezrozumieniem i pod muskularnym ciałem skrywa łagodne serce. Piękna i Bestia mogłyby zatem z powodzeniem stanowić dwa oblicza transosobowości. Autorka tej Disneyowej kolekcji, Rotha, to swoisty herszt bandy, najbardziej paradoksalna postać w tym światku. Jest absolutnie przekonująca w swojej kobiecości, choć zachowuje się bardziej bezwstydnie niż marynarz. Uwielbia niewybredne żarty, łapie za tyłki, a jeszcze chętniej wkłada rozmówcom znienacka rękę między nogi i maca ze swobodą uścisku dłoni, tak jakby z zasady nie ufała w twoją płeć i chciała koniecznie ją przetestować. Jest właścicielką baru, gdzie spotykają się kathoey. Jedyną bizneswoman w tym półświatku, która nie musi stać na ulicy, w związku z czym wzbudza zrozumiały podziw. Rotha miała chłopaka z Anglii, cztery lata związku, dwa lata tęsknoty. Wyjechał do Wielkiej Brytanii, obiecał wrócić za dwa tygodnie, Rotha ciągle czeka. Była uzależniona od większości dostępnych używek. Kręcili razem filmy pornograficzne, wszystkie kopie ma on, funkcjonują w Anglii. Podobno rodzina Rothy go uwielbiała, bo dbał o nich, czyli pomagał finansowo. – Ja wiem, że on jest niedobrym chłopakiem, ale go kocham – mówi. Na nadgarstkach ma ślady po cięciach żyletką. – Mówił, że mnie kocha, że kupi mi cycki, tak duże, jak tylko będę chciała. Taka operacja to 1300 dol. w Bangkoku, wiesz? – Muszę znaleźć klienta – oświadcza nagle. – 200 dol. za bum-bum. W odpowiedzi na pytanie o dokładny cennik i dostępne opcje usług wyjaśnia z prostotą i wzruszeniem ramion: – They fuck me. Następnego dnia Rotha mówi tylko: – Sprawa załatwiona. A wiesz, oświadczył mi się taki jeden. Stary jest, pewnie ma 60 lat, ale powiedział, że się mną zaopiekuje, to nie wiem, może? Teraz jest tu tylko kilka dni, ale za miesiąc wróci i wtedy... Gdyby tylko był młodszy… Rotha łapie rękę swojej zagranicznej przyjaciółki i kładzie na piersi Lisy. – Pomacaj – mówi, a jej twarz rozjaśnia ten specjalny hultajski uśmiech. – Silikony, ładne? Potem kathoey wsuwają ręce za dekolt barang girl (obcokrajowiec w lokalnym języku) i porównują, fachowymi ruchami sprawdzając elastyczność, ciężar, rozmiar. Kiwają głowami z uznaniem, spoglądają z zazdrością, wreszcie upewniają się: – Oryginalne? Macanki są tu czymś najzwyklejszym w świecie. Chwila nieuwagi i dziewczyny wkładają ci rękę, gdzie się da, dla żartu, zabawy. Czasem tylko wypada, tak dla przyzwoitości, oburzyć się piskliwym głosikiem: – Eej! Wtedy wszyscy wybuchają gromkim śmiechem i zabawa zaczyna się od początku. Prostota języka i sposobu bycia idą w parze – nikt się nie kłopocze owijaniem w bawełnę czy formułkami grzecznościowymi. To chyba jedyne miejsce w całej Kambodży, gdzie nie jesteś lady, sir, can I help you, please. Tutaj twój tytuł to: Fuck you, my friend! Tańczą ruchami skopiowanymi i przećwiczonymi setki razy z teledysków Shakiry, Lady Gagi i innych białych gwiazd. Generalnie niewiele ma to wspólnego z muzyką, nie chodzi o taniec, ale bardziej o okazję do pokręcenia zmysłowo biodrami, potrzęsienia cyckami, rozbujania sprężystych pośladków. Tańczy się, by ktoś patrzył, by wzbudzić ekscytację. Wszystko musi być sexy. Jest to jedyny epitet, który się liczy. Musi się pojawić nieskomplikowana erotyka; nieważne, czy chodzi o ubrania, makijaż, taniec, drinka (każdy drink w barze Rothy nazywa się sex on the beach, niezależnie od składu) czy rozmowę. Co to właściwie znaczy sexy według ladyboys? Dostępne, wyuzdane, zgodne z kanonami. Im bardziej obcisłe, krótkie, wydekoltowane, bezpośrednie i niepozostawiające miejsca dla wyobraźni, tym lepiej. Tyle że to nie działa. Klienci oburzają się na zbytnią dosłowność, która sprawia, że także oni czują się dziwkami. Ale dziewczyny już cię obejmują, dowcipkują sobie na temat twojego penisa, wdzięczą się, siadają na kolanach, dopraszają się o drinki i podpowiadają, żebyś wybrał jedną z nich. Na ewentualną próbę sprzeciwu Rotha ma uniwersalną ripostę: – Nie bądź taki nieśmiały! I zanosi się dzikim śmiechem, który brzmi wystarczająco obraźliwie, by mężczyzna odczuł natychmiastową konieczność udowodnienia, jaki to on jest bezpruderyjny… Na imprezie jest brat Rothy. Ona sadza przy nim swoją przyjació