Kampania prezydencka w USA nie przestaje zadziwiać. Ledwo ochłonęliśmy po tym, jak Donald Trump wygrał republikańskie prawybory, a dowiadujemy się, że przegania w najnowszych sondażach Hillary Clinton. Sondaż „Washington Post” i telewizji ABC News wykazał przewagę nowojorskiego miliardera celebryty nad byłą sekretarz stanu w relacji 46 do 44 procent, a sondaż Rassmussen Report nawet jeszcze większą, bo 5-procentową. A co szczególnie ciekawe, Trump dostałby aż o 9 procent głosów więcej od białych Amerykanek – a przecież Hillary miała się wprowadzić do Białego Domu dzięki poparciu kobiet.
To w ogóle – podobnie jak nominacja Trumpa (już przesądzona) – „nie miało prawa” się zdarzyć. Jeszcze w kwietniu wydawało się, że wojna domowa o Trumpa w Partii Republikańskiej (GOP) doprowadzi do jej rozpadu i pani Clinton prezydenturę ma jak w banku. Wewnętrznie skłócone stronnictwa przegrywają przecież wybory. Zwłaszcza z tak kontrowersyjnym kandydatem jak Donald. Po miesiącu jednak Trump zrównał się z demokratyczną faworytką – według indeksu RealClearPolitics (RCP), wyciągającego średnią z pięciu ostatnich sondaży, jest już lepszy o 0,2 procent. Jak to wytłumaczyć?
Przede wszystkim kierownictwu GOP udało się przekonać wielu nieprzekonanych dotąd do Trumpa zarejestrowanych Republikanów, w tym nawet jego zdeklarowanych wrogów, że partia musi się wokół niego zjednoczyć. A Republikanie, w odróżnieniu od Demokratów, są zdyscyplinowani. Trwa teraz oswajanie politycznego troglodyty – Trump wygłasza już przemówienia z telepromptera, spotyka się z Henrym Kissingerem i odwołuje co bardziej drastyczne wypowiedzi (jak o podwyższeniu podatków od bogaczy). Wszystko po to, aby stał się bardziej prezydencki i aby jedność republikańska była choć trochę prawdziwa i nie przypominała komunistycznego FJN.