W swoim pierwszym wystąpieniu na sesji Zgromadzenia Ogólnego NZ Donald Trump potępił „bandyckie” i autorytarne rządy Korei Północnej, Iranu i Wenezueli. Dwa pierwsze z wymienionych państw znalazły się swego czasu na celowniku George′a W.Busha, nazwane wtedy – wraz z Irakiem – „osią zła”.
Bush nie ograniczył się do słów – wkrótce wojska USA usunęły reżim w Bagdadzie i obudziły na Bliskim Wschodzie długo zamrożone siły destrukcji, które wywołały potem chaos „arabskiej wiosny”. Obecny prezydent raczej nie zdecyduje się na podobną awanturę, ale jego wojenny ton może spotęgować paranoję lęku przed Ameryką, która w Korei Północnej i Iranie wzmacnia determinację, by zapewnić sobie bezpieczeństwo za pomocą broni atomowej, a w Wenezueli i na Kubie służy jako wygodna metoda mobilizacji społeczeństwa wokół władzy.
Trump wygłasza pean na część nacjonalizmu
Retoryka Trumpa obliczona jest głównie na użytek krajowy, ale w przemówieniu w Nowym Jorku znalazło się także to, co można by zrozumieć jako niejasny apel do zasiadających na sesji przedstawicieli krajów członkowskich, by pomogli USA poradzić sobie z kłopotliwymi reżimami w Pjongjangu i Teheranie. „Jeżeli wielu sprawiedliwych nie stawia czoła niewielu złym, wtedy zło zatriumfuje. Kiedy przyzwoici ludzie i narody stają się tylko widzami historii, siły zniszczenia tylko nabierają siły” – powiedział prezydent.
Ale jak „przyzwoite” kraje mają się przeciwstawić siłom zniszczenia? W wypadku Korei Północnej tylko najsurowsze i konsekwentnie egzekwowane sankcje prowadzące do szczelnej izolacji jego reżimu mogą skłonić Kim Dżong Una do ustępstw.