Jak Ilhan Omar łamie tabu amerykańskiej polityki

Pierwsza muzułmanka zasiadająca w Kongresie odważyła się naruszyć jedną z najświętszych zasad politycznego savoir-vivre’u za oceanem – skrytykowała bezwarunkowe poparcie USA dla państwa Izrael.

Nie licząc Donalda Trumpa, regularnie budzącego zażenowanie po obu stronach politycznego sporu w Stanach Zjednoczonych, dawno żadna postać tamtejszej debaty publicznej nie wywołała tylu emocjonalnych reakcji zarówno wśród demokratów, jak i republikanów. Debiutująca w tej kadencji w Izbie Reprezentantów 37-letnia Ilhan Omar, urodzona w somalijskim Mogadiszu i wychowana w Minnesocie, zdecydowanie zasłużyła na miano politycznej sensacji ostatnich kilku tygodni. Jej kontrowersyjne wpisy w mediach społecznościowych, publiczne starcie z Trumpem i zamach na świętości amerykańskiej polityki zagranicznej spowodowały nawet, że na moment popularnością przebiła inną liderkę nowej fali wśród demokratów Alexandrię Ocasio-Cortez. Prawicowe tabloidy i portale internetowe mają już na nią cały wachlarz określeń, od antysemitki i anty-Amerykanki, poprzez agentkę Braci Muzułmańskich, aż po terrorystkę chcącą dokończyć dzieła zamachowców z 11 września. A wszystko zaczęło się, jak to często ostatnio bywa w amerykańskiej polityce, od jednego tweeta.

Jak Omar Ilhan wywołała polityczną burzę

10 lutego Omar, znana ze swojej krytyki izraelskiego rządu i od dawna zaangażowana w poprawę sytuacji palestyńskich uchodźców w USA, napisała, że amerykańskiej polityce względem krajów Bliskiego Wschodu „chodzi o sprzyjanie Benjaminom”, nawiązując w ten sposób do bezkrytycznego poparcia, jakie

11 września 2001

islam

USA

Mateusz Mazzini

Socjolog, reporter, latynoamerykanista. Absolwent Uniwersytetu Oksfordzkiego, studiował też na Narodowym Uniwersytecie Walijskim, w Kordobie i Bilbao. Pisze o europejskiej skrajnej prawicy, populizmie, krajach Ameryki Łacińskiej, Globalnego Południa, wydarzeniach na Zachodzie i południu Europy. Nominowany do Grand Press 2020 w kategorii „reportaż prasowy”. Laureat dziennikarskich stypendiów przyznawanych przez „Deutsche Welle”, Balkan Insight i Balkan Investigative Reporting Network. Autor książki „Koniec tęczy. Chile po Pinochecie”. Współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Przeglądem”, publikował też m.in. na łamach „Washington Post”, „Foreign Policy”, „El País" i „Foreign Affairs”. W TVP World prowadzi „Wider View”, cotygodniowy program o sprawach międzynarodowych.