Premierem Turyngii, kraju związkowego na terenie dawnych Niemiec Wschodnich, został 5 lutego Thomas Kemmerich z liberalnej Wolnej Partii Demokratycznej (FDP). Początkowo przyjęto ten wynik z niedowierzaniem – w październikowych wyborach do Landtagu FDP ledwo przekroczyło próg, zdobywając pięć na 90 mandatów. Wygrała zaś radykalna lewica z Die Linke pod wodzą dotychczasowego premiera Bodo Ramelowa. Koalicja Die Linke, socjaldemokratów (SPD) i Zielonych, która stworzyła rząd w poprzedniej kadencji, tym razem nie zdobyła większości. Parlament był w klinczu, a spodziewanym rozwiązaniem był rząd mniejszościowy z Ramelowem jako premierem.
Czytaj też: Mesut Õzil, piłkarz spoza systemu
Głosowanie na szefa rządu było tajne, ale szybko stało się jasne, w jaki sposób to Kemmerich zdobył władzę. Za jego kandydaturą opowiedziało się 45 posłów, 44 było przeciw, jeden się wstrzymał. Poparcia musiało mu więc udzielić chadeckie CDU, ale też przynajmniej większość z 22 posłów skrajnie prawicowej Alternatywy dla Niemiec (AfD). Dotychczas wszystkie mainstreamowe partie w Niemczech wykluczały jakąkolwiek formę współpracy z tą partią, mimo że w wielu krajach związkowych jest drugą siłą. Turyngia to pierwszy przypadek przerwania kordonu sanitarnego. W całym kraju odbyły się demonstracje pod lokalnymi siedzibami FDP pod hasłem: „Nie Weider” (Nigdy więcej). Sam Kemmerich zapewniał, że wciąż jest przeciwny AfD i jego przywódcy w Turyngii Björnowi Höckemu, a przedstawiciele tej partii nie wejdą w skład rządu.