Sędziwy i schorowany papież Franciszek większość swej wizyty w Kanadzie spędził na wózku. Przybył, by przeprosić za „kulturową destrukcję” i za „wymuszoną przymusem asymilację” tutejszych rdzennych ludów. W tym sensie jego pielgrzymka była pokutna. Można jednak nazwać wizytę Franciszka również pielgrzymką ratunkową, ponieważ spotkał się z kanadyjskimi katolikami nie tylko z „pierwszych narodów”, ale też z tymi, którzy wywodzą się od europejskich imigrantów. Jedni i drudzy masowo opuszczają kanadyjski Kościół katolicki. Drastycznie spada liczba nowych księży i uczestnictwo w mszach. Ludność rdzenną zszokowało niedawne odkrycie anonimowych mogił dzieci odebranych rodzicom i poddanych operacji wykorzenienia ich pierwotnej tożsamości, włącznie z językiem, zwyczajami, pierwotną wiarą i duchowością. Narzędziem tej inżynierii społecznej był system 139 szkół z przymusowymi internatami, przez który przez ponad sto lat przeszło ok. 150 tys. dzieci. Większość z nich rząd oddał w administrowanie Kościołowi katolickiemu. Wiele spośród tych dzieci umarło wskutek złego traktowania, nieleczonych chorób, niedożywienia. Bywały ofiarami przemocy i gwałtów. Te, które przetrwały, często nie dawały sobie rady w dorosłym życiu, popadały w nałogi. Traumę dziedziczyły kolejne pokolenia. Na ich przykładzie widać, jak biali kolonizatorzy pojmowali swą „misję cywilizacyjną” w tak zwanym Nowym Świecie. Katolików zszokował kryzys pedofilski w Kościele i próby jego tuszowania przez władze kościelne, a proces oddolnej laicyzacji postępuje nieubłaganie.
Ta podróż to papieska próba rzucenia katolikom koła ratunkowego. Franciszek nazwał obecne ich problemy i stojące przed nimi wyzwania po imieniu: to wynik deficytu autentycznego i przekonującego świadectwa wiary chrześcijańskiej.