Zełenski nie klęka. Bohaterski, nienadęty, zmienił stereotyp Ukraińca na świecie

Przez długi, męczący rok trwania tego konfliktu udało mu się jakimś cudem nie opatrzeć, nie znużyć swoją rolą i swoim emocjonalnym stylem.

EAST NEWS Jedno trzeba Zełenskiemu przyznać: dzięki odgrywanej przez siebie roli bohaterskiego prezydenta, który nie porzucił swojego narodu w potrzebie, udało mu się zaskarbić dla Ukrainy sympatię znacznej części świata.

Wśród sojuszników Ukrainy budzi nadal głównie aplauz. Okraszony czasem tylko narzekaniem malkontentów, dlaczego to prezydent Ukrainy udaje się do Białego Domu, na Downing Street czy na szczyt UE Brukseli w oliwkowej bluzie i trekkingowych butach? I czy nie powinien okazywać większego szacunku tym, którzy oddają mu swoją broń i w zasadzie finansują funkcjonowanie jego państwa? Z wojennego stroju, w którym pokazuje się od początku wojny, Wołodymyr Zełenski zrobił swój emblemat: podkoszulki i bluzy, czasem sportowa kurtka, wszystko w kolorach ziemi, opatrzone godłem bądź flagą Ukrainy lub napisem „I’m Ukrainian”. Ten strój to jego symboliczna zbroja, która mówi: „owszem, przyjeżdżam do was i dziękuję wam za pomoc, ale na własnych warunkach”. Zełenski występuje jako partner, który ma dla Zachodu jasną ofertę: owszem, wy nam płacicie, ale to my się wykrwawiamy. Za naszą wolność i waszą.

To dla niego ważne: już w serialu „Sługa narodu”, który stanowił coś w rodzaju zapowiedzi jego prezydentury i w którym grał główną rolę, pojawił się wątek „nieklękania przed Europą”. Grany przez Zełenskiego prezydent Ukrainy nie klęka: sprawia po prostu, że przywódcy Zachodu sami rozumieją, że dla człowieka takiego jak on trzeba w europejskim domu „dostawić krzesło”. W serialu poszło łatwiej.

Prasa rozpisuje się o producencie ubrań Zełenskiego, ukraińskiej firmie M-TAC. Jej obroty od początku wojny wzrosły trzykrotnie, a na stronie internetowej można zobaczyć zdjęcia nie tylko prezydenta Zełenskiego, ale i głównodowodzącego sił zbrojnych Walerija Załużnego, jak i szefa biura prezydenta Andrija Jermaka (bo i oni poszli w wizerunkowe ślady prezydenta). Również ten fakt budzi niechęć niektórych: gdzie się kończy wybór, a zaczyna ostentacja?