Na ukraińskim froncie. Sytuacja znów jest patowa, a wojna znowu jest pozycyjna

Tempa natarcia Ukraińców nie poprawiło wyjście z szyku wagnerowców ani chaos w dowództwie południowego okręgu wojskowego.

Kijów na szczycie NATO w Wilnie otrzymał bilet do poczekalni. Na więcej broni, na samoloty, na otwarcie drzwi do Sojuszu, które są szerzej uchylone, ale przez które nie da się przejść. Wołodymyr Zełenski najpierw się wściekł, ale musiał zaakceptować interpretację Waszyngtonu i Berlina, która uniemożliwiła zgodę wszystkich: przyjęcie Ukrainy teraz wywoła wojnę NATO–Rosja, której nikt nie chce. Na pocieszenie ukraiński prezydent dostał obietnice wsparcia od grupy G7, ekonomicznie i politycznie silnej, ale która po raz pierwszy wchodzi na arenę europejskiego bezpieczeństwa. Czy luźna deklaracja przełoży się na oczekiwane w Kijowie silne gwarancje bezpieczeństwa, zależy od dwustronnych porozumień z państwami-sygnatariuszami. A więc to dziś niewiadoma. Gwarancje G7 i tak dotyczyć mają ewentualnej nowej rosyjskiej agresji, a Ukraina musi sobie najpierw poradzić z odparciem tej, która trwa od szesnastu miesięcy. Główne ukraińskie siły wciąż czekają na wejście do walki w rozpoczętej w czerwcu kontrofensywie, ale nie wygląda na to, by próby przełamania rosyjskiej obrony doprowadziły gdzieś do wyłomu.

Tempa natarcia Ukraińców nie poprawiło wyjście z szyku wagnerowców ani chaos w dowództwie południowego okręgu wojskowego – prawdopodobne aresztowanie jego dowódcy gen. Wiktora Surowikina za związki z Jewgienijem Prigożynem czy odwołanie dowodzącego 58. armią gen. Iwana Popowa za otwartą krytykę zwierzchników. Rosjanie trzymają się mocno na wszystkich odcinkach frontu południowego i wschodniego. Ukraińcy idą co prawda mozolnie naprzód, ale przez półtora miesiąca posunęli się o dwa do góra dziesięciu kilometrów. Co gorsza, gdy odzyskują teren na południu, na granicy Zaporoża i Donbasu, na północy pod Kreminną i Swatowym trwa mała ofensywa rosyjska, też w skali paru kilometrów.