Dramat porwanych
Dramat zakładników. Nie ma gwarancji, że będą żyć, choć Hamas też potrzebuje ich żywych
Na zdjęciach sprzed porwania wyglądają jak dzieci kwiaty. Beztroskie hipiski wędrujące po świecie, które zupełnie przypadkiem zaplątały się w największy koszmar w historii Izraela. Zakładniczki Hamasu.
Jedna z nich to Noa Argamai. Na filmiku, który krąży po internecie, siedzi na motorze wciśnięta między dwóch bojowników i krzyczy przerażona: „Nie, nie zabijajcie mnie!”. Nagranie pochodzi z ranka 7 października, kiedy wielkie rave party na pustyni przy granicy ze Strefą Gazy dobiegało końca. Wtedy pojawili się terroryści. Łącznie zabili tamtego dnia ok. 1,4 tys. osób, z czego prawie 300 na rave party, a resztę w miasteczkach wzdłuż granicy.
Noa niedawno wróciła ze Sri Lanki. „To ona, moja jedyna córka, poznałem ją na filmiku Hamasu. Tak zawsze o nią dbałem, ale akurat wtedy mnie zabrakło!” – łka jej ojciec przed kamerami izraelskiej telewizji. „Noa ma 26 lat. Poszła na party śpiewać i tańczyć, bo kocha życie. Nie zrobiła nikomu nic złego. Proszę, pomóżcie nam ją odzyskać” – mówi do kamery matka, bardziej opanowana niż ojciec.
Rodzice dziewczyny mają, relatywnie rzecz biorąc, szczęście, bo porywacze wrzucili do netu kolejny filmik. Noa siedzi oparta o jakąś ścianę i pije wodę z butelki. Czyli żyje. A przynajmniej żyła tamtego dnia, bo – jak oświadczył rzecznik Hamasu – 22 zakładników zginęło od izraelskich bomb, które w odwecie za masakrę spadają na Gazę. Nazwisk zabitych zakładników nie podano, więc rodziny pozostają w niepewności.
Bojownicy, którzy zaatakowali 7 października, niemal na bieżąco wrzucali relacje na Telegram, ulubioną aplikację wszystkich terrorystów, ponieważ nie cenzuruje postów i umożliwia przesyłanie zaszyfrowanych prywatnych wiadomości. Filmiki obróciły się jednak przeciw Hamasowi, bo dokumentują zabijanie bezbronnych cywilów, a nawet przypadki tortur.