Trzecia runda Zełenskiego
Rok prawdy Zełenskiego. Nastrój się zmienia, nadzieje na wielkie zwycięstwo maleją
Rok pierwszy był czasem heroicznym. Stojący na czele narodu prezydent Wołodymyr Zełenski rzucił wyzwanie najpotężniejszej armii Europy i wytrwał. Cokolwiek mówiono o nim przed wojną – że niedoświadczony, że aktor, że uwikłany w zależności od ukraińskich magnatów – pierwszego dnia wojny przestało mieć znaczenie. Nie uciekł, uratował Kijów, Ukrainę i siebie. Stał się globalnym symbolem. A 2022 r. wypełniły błyskotliwe zwycięstwa Ukrainy: ucieczka Rosjan spod Kijowa, wyzwolenie obwodu charkowskiego, zdobycie Chersonia. Największym jednak triumfem było to, że Ukraina w ogóle przetrwała. Mało tego, sposobiła się do ofensywy, która miała ostatecznie złamać Rosjan.
Rok drugi, dobiegający właśnie końca, dla Zełenskiego i Ukrainy zaczął się jednak od rosyjskiego natarcia na Bachmut. Front niemrawo przesuwał się o 100 m w jedną lub drugą stronę, a kalendarz 2023 r. wypełniały regularne comiesięczne raporty Białego Domu o kolejnych transzach dla Ukraińców. Co kilka tygodni uspokajające 200 mln albo 350 mln dol. w postaci HIMARS-ów, Javelinów i NASAMS-ów. Ten drugi był więc rokiem liczb: ilu Rosja zmobilizowała żołnierzy, ile kilometrów fortyfikacji, zapór przeciwczołgowych wzdłuż linii frontu zbudowała, ile dronów Szached otrzymali Rosjanie z Iranu, ile pociągów z amunicją dostrzegły satelity na przejściu granicznym między Rosją a Koreą Północną.
Ostatnią ważną liczbą tego roku dla Ukraińców i dla samego Zełenskiego okazała się liczba senatorów amerykańskich – 49! – blokujących przyznanie kolejnej sumy – 60 mld dol. – na kontynuację wojny w 2024 r. Rosnące odsetki amerykańskich wyborców wyrażających niechęć do Ukrainy i dalszej pomocy przełożyły się na bunt Partii Republikańskiej, która próbowała uzależnić pomoc dla Kijowa od większych wydatków na uszczelnianie południowej granicy USA.