Ofensywa Zełenskiego, wyprawa Tuska. Warszawa musi zmobilizować Europę

Zełenski ciepło witany w Davos, Tusk z wizytą w Kijowie.

Prezydent Ukrainy wrócił na światowe salony. Po raz pierwszy, od czasu rozpoczęcia wojny, osobiście zjawił się na Światowym Forum Ekonomicznym w Davos, gdzie witano go jak bohatera, przyjaciela i partnera godnego zaufania. Uściski, wspólne zdjęcia, słowa wsparcia od tradycyjnych sojuszników: Ursuli von der Leyen, Jensa Stoltenberga, Antony’ego Blinkena – ale też niewspierających Ukrainy krajów globalnego południa: Wietnamu, Ghany, Rwandy. Znacząca odmiana po nieudanej wizycie w USA z jesieni ubiegłego roku, złym odbiorze wcześniejszego wystąpienia w ONZ i po fali wyraźnego na Zachodzie zwątpienia w zdolności dyplomatyczne prezydenta, jak i w możliwości pokonania Rosji. Nową nadzieję dała Kijowowi umowa obronna z Wielką Brytanią, pierwsza z zapowiedzianych w zeszłym roku na wileńskim szczycie NATO z krajami grupy G7. Wspomniana umowa nie zawiera gwarancji bezpieczeństwa, ale mówi o zacieśnieniu współpracy wojskowej i wywiadowczej, a przede wszystkim oferuje nowy pakiet pomocy zbrojnej.

Po Londynie ma być Paryż, który wyłożył na stół sowitą ofertę haubic samobieżnych, precyzyjnych bomb lotniczych i pocisków manewrujących. Polskie akcenty to wizyta w Kijowie premiera Donalda Tuska. „Jeśli komuś zależy na wolności, musi dzisiaj wspierać Ukrainę w walce z Rosją” – Tusk na nowo postawił Polskę jako lidera pomocy Ukrainie, bo „stawką jest bezpieczeństwo państwa i narodu polskiego”. Dawał do zrozumienia, że w Europie nie może być mowy o neutralności, a Warszawa będzie mobilizować innych.

Jeśli Unii Europejskiej na początku lutego uda się przepchnąć blokowane przez Węgry wsparcie finansowe, Kijów wzmocni się na miesiące obrony i regeneracji sił przed ewentualną ofensywą za rok. Choć trwają taktyczne starcia o Awdijiwkę pod Bachmutem i wokół Krynek, na przełom nie ma szans.