Białoruski pułk wygnańców w Ukrainie. Przelali wiele krwi. Ale nie chcą mówić o tym i pokazywać twarzy

Wyzwolenie ojczyzny to taki romantyczny cel Pułku Kalinowskiego. Żołnierze są trochę jak Wolni Francuzi de Gaulle’a – płacą krwią, walcząc w Ukrainie, by Białoruś mogła znaleźć się po dobrej stronie.

Paweł Reszka/Polityka Żołnierze Kanstancin Suszczyk, ps. Kos, i Jewhenij Żurawski, ps. Salam, wieszają flagę Pułku Kalinowskiego w pobliżu frontu w rejonie orichiwskim.

W tej wojnie przelali już mnóstwo krwi. Ale rzadko o tym mówią. Wolą nie pokazywać twarzy, bo w ojczyźnie uznani są za terrorystów. Nawet ich najbliżsi często nie rozumieją, dlaczego włożyli mundury i poszli walczyć z Rosją. Żołnierze białoruskiego Pułku Kalinowskiego biją się w Ukrainie od początku inwazji. Wcześniej większość z nich nie miała wiele wspólnego z wojskiem. Byli elektromonterami, aktorami, barmanami, designerami, radiooperatorami i stolarzami. Dlaczego chwycili za broń?

Zadanie

Front jest naprawdę blisko, góra pięć kilometrów. Teren płaski, drony widzą wszystko jak na dłoni. Silnik ryczy na najwyższych obrotach, Mechanik (to zmieniony pseudonim) wyciska z niego więcej, niż się da. Chodzi o to, żeby jak najszybciej wjechać i wyjechać z Szarej Strefy, ze strefy śmierci. Tylko Mechanik i Borsuk, dowódca wozu, widzą, co się dzieje na zewnątrz. Pozostali zamknięci są w amerykańskim transporterze opancerzonym M113. Nie ma okien, drzwi zaryglowane. Ich świat to podskoki na wybojach, gwałtowne skręty i ogłuszający huk. Czekają na komendę. „Desant ziemia!” oznacza: natychmiast otworzyć klapę, wyrzucać skrzynki, torby, baniaki na zewnątrz. To zaopatrzenie dla oddziału liniowego. Wojacy, którzy są tam na miejscu, pozbierają to, kiedy się przejaśni. Komenda „Ewakuacja!”: uciekać z transportera.

Mina wybuchła nagle. Głuche uderzenie w opancerzoną podłogę transportera dobrze było czuć pod stopami. W środku zapachniało prochem.