Przerwany koncert pianisty

7 września 2002

Roman Polański przez lata unikał tematu Holocaustu, tymczasem przeczytawszy parę pierwszych rozdziałów „Pianisty” Władysława Szpilmana podjął decyzję, że nakręci ten film.

Filmoznawcy podchodzący do dzieł Polańskiego w sposób naukowy zwracają uwagę na ich stałą właściwość kompozycyjną, przypominającą strukturę koła: film kończy się zwykle w tym samym miejscu, w którym się zaczynał, bohater, którego przeżycia oglądaliśmy, tuż przed napisami końcowymi powraca do pozycji wyjściowej. Takie były już pierwsze filmy twórcy „Pianisty”. Dwaj ludzie z szafą wyłaniają się z wody, odbywają wędrówkę donikąd, a w finale znikają z powrotem w morskiej toni.

Polityka 36.2002 (2366) z dnia 07.09.2002; Kultura; s. 58

Zdzisław Pietrasik

Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim oraz studiów dziennikarskich na Uniwersytecie Warszawskim. Publikował m.in. w „itd” i „Kulturze”, potem przez lata w „Polityce”, gdzie był wieloletnim szefem działu Kultura. Zajmował się głównie krytyką filmową i relacjonowaniem wydarzeń z dziedziny kinematografii. Był także autorem artykułów na temat teatru oraz wydarzeń społeczno-kulturalnych. Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1987 r.), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005 r.), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011 r.). Zmarł w 2017 r.