Przerwany koncert pianisty

7 września 2002

Roman Polański przez lata unikał tematu Holocaustu, tymczasem przeczytawszy parę pierwszych rozdziałów „Pianisty” Władysława Szpilmana podjął decyzję, że nakręci ten film.

Filmoznawcy podchodzący do dzieł Polańskiego w sposób naukowy zwracają uwagę na ich stałą właściwość kompozycyjną, przypominającą strukturę koła: film kończy się zwykle w tym samym miejscu, w którym się zaczynał, bohater, którego przeżycia oglądaliśmy, tuż przed napisami końcowymi powraca do pozycji wyjściowej. Takie były już pierwsze filmy twórcy „Pianisty”. Dwaj ludzie z szafą wyłaniają się z wody, odbywają wędrówkę donikąd, a w finale znikają z powrotem w morskiej toni.

Polityka 36.2002 (2366) z dnia 07.09.2002; Kultura; s. 58

Zdzisław Pietrasik

Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim oraz studiów dziennikarskich na Uniwersytecie Warszawskim. Publikował m.in. w „itd” i „Kulturze”, potem przez lata w „Polityce” (szef działu Kultura). Zajmował się głównie krytyką filmową i relacjonowaniem wydarzeń z dziedziny kinematografii. Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1987), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). Zmarł w 2017 r.