1 stycznia 2000 r. Zapowiadana na noc sylwestrową globalna katastrofa informatyczna (związana ze zmianą dat) nie wydarzyła się, świat odetchnął z ulgą. Ale już 10 stycznia nadchodzi szokująca wiadomość. Oto spółka internetowa AOL (największy w tym czasie serwis internetowy w Stanach Zjednoczonych) zapowiedziała fuzję z koncernem medialnym Time Warner. Entuzjaści Internetu nie mieli wątpliwości – epoka starych mediów skończyła się. Niech żyją Nowe Media!
Trudno przecenić symboliczną wymowę transakcji. Oto koncern dysponujący siecią telewizji CNN, HBO, wytwórnią muzyczną Warner Music i studiem filmowym Warner Bros, wydawca magazynów „Time” i „People”, musiał ugiąć się przed ofertą spółki, która zajmowała się internetową obsługą kilkudziesięciu milionów osób. Powstały konglomerat AOL Time Warner giełda wyceniała na 350 mld dol.!
Nie trzeba było długo czekać, by euforia giełdowych inwestorów zamieniła się w panikę. W marcu 2000 r. pękła internetowa bańka, krach dotknął również AOL Time Warner. Wartość internetowej części firmy spadła gwałtownie, wynik finansowy za 2002 r. straszył gigantyczną stratą 99 mld dol.! Steve Case, przed fuzją prezes AOL, a po fuzji przewodniczący rady nadzorczej nowej spółki, został usunięty ze stanowiska. Odwet sięgnął również nazwy, z której wymazano AOL, wracając do starego Time Warner. Restauracja dawnego porządku w amerykańskim koncernie nie oznaczała jednak, że objęła ona świat mediów.
A jednak czytają!
Wystarczy spojrzeć na brytyjski rynek prasowy, słynący zawsze ze swej dojrzałości i dużego czytelnictwa we wszystkich segmentach, od prasy branżowej po tabloidy. Ostatnim dobrym rokiem był tu kiepski dla Internetu 2000 r.