Polska chwali się „wielkim dyplomatycznym sukcesem”, jakim było ustanowienie 22 sierpnia Międzynarodowym Dniem Upamiętniającym Ofiary Aktów Przemocy ze względu na Religię lub Wyznanie. Ale wychodzi na to, że interesują nas tylko chrześcijanie.
Żydowska droga krzyżowa: Jedwabne, Radziłów, Wąsosz, Szczuczyn, Goniądz, Bzury, Rajgród. Potem Kielce. I dziesiątki innych miejsc. Zatłuczeni pałkami, spaleni w stodołach, zastrzeleni. I nie pozostał nawet wstyd.
Proces przeciwko autorom monografii „Dalej jest noc” – wbrew intencjom pozywających – może i powinien stać się okazją do udokumentowania raz jeszcze rozmaitych postaw Polaków wobec Żydów podczas okupacji.
Z trudnego do wytłumaczenia powodu wydarzenia sportowe, dzisiaj często mające więcej wspólnego z show biznesem niż współzawodnictwem za wszelką cenę, doczekały się w dziennikarstwie terminologii militarnej. Czas z tym skończyć.
Nic nieznaczący incydent? Wyraz jakiejś tendencji? Łomot kukły Judasza wpisuje się w postawy dużej części społeczeństwa, tolerowane przez obecnie rządzących.
Czy pruchnicki sąd nad Judaszem należy uznać za niematerialne dziedzictwo polskiej kultury, jak chcą niektórzy, czy też za groźny przejaw antysemityzmu? Odpowiedzi dostarcza etnografia.
Rozmowa z prof. Pawłem Śpiewakiem o polskim antysemityzmie i anty-antysemityzmie.
Intencja Pawła Kukiza była oczywista: wy, Żydzi, wypominacie nam mordowanie waszych, a sami też mordowaliście. Tymczasem żadne ubeckie zbrodnie nie rozgrzeszą Polaków z antysemityzmu.
Mamy kolejną odsłoną sporu z Izraelem o wspólną historię. Przypominamy rozmowę z prof. Janem Tomaszem Grossem.
Czy sprawę stosunków między oboma narodami, polskim i izraelskim, można postawić na gruncie wspólnej i solidarnej walki z dwoma symetrycznymi zjawiskami: antysemityzmu i antypolonizmu?