Nowa propagandowa broń PiS

Gdyby kierować się okładkami i tekstami prawicowych tygodników, to za słowo roku już w czerwcu należałoby uznać „antypolonizm”. „Atak na Polskę. Jak powstrzymać tę brutalną nawałnicę” – martwił się w lutym tygodnik „Do Rzeczy”, opatrując okładkę gwiazdą Dawida, żeby czytelnicy nie mieli wątpliwości co do pochodzenia tej nawałnicy. „Antypolonizm jak antysemityzm” – to już majowe „Sieci” z okładkowym komunikatem tyleż histerycznym, co rozwlekłym: „Znów musimy bronić Polski. Kampania oszczerstw wobec naszej ojczyzny ma na celu wypchnięcie nas z Unii i NATO, a także wyłudzenie miliardowych nienależnych odszkodowań. To śmiertelnie poważne zagrożenie”. Towarzyszy temu grafika trudna do pojęcia, a co dopiero opisania: znany z polskiego godła orzeł osłania się tarczą zdobną rysunkiem pomnika katyńskiego z Jersey City (polski żołnierz z bagnetem wbitym w plecy), a nieznani sprawcy strzelają do niego z łuku. Do kompletu „Gazeta Polska” z początku maja i wstępniak jej naczelnego Tomasza Sakiewicza pod tytułem „Dlaczego Polska jest celem ataku”. A bliski PiS specjalista od wizerunku Marek Kochan zaproponował nawet, żeby „szybko zbudować muzeum Polokaustu” – by całemu światu pokazać, że Polacy cierpieli w czasie wojny nie mniej niż Żydzi. „Antypolonizm” na dobre rozgościł się w prawicowych salonach. Ale co to właściwie jest? Według Wikipedii to „wszelkie uprzedzenia i postawy wrogości wobec Polaków”. Termin wskazuje na pokrewieństwo z antysemityzmem. Precyzyjniejszej definicji antypolonizmu nie ma, a dzięki tej nieokreśloności można za przejaw antypolonizmu uznać wszystko. To taki pojemny worek, do którego da się wrzucić zarówno reakcje na ustawę o IPN, jak i działania Komisji Europejskiej w sprawie sądów czy wzmianki o „polskich obozach śmierci” w zagranicznej prasie. Grzegorz Górny w obszernym tekście „Polska na celowniku” w „Sieciach” pisze tak: „Ostatnio Polacy stali się celem nieustannych ataków w światowych mediach. Oskarżany jest cały naród. O współsprawstwo w Holokauście”. Sakiewicz: „Ostrze ataków musiało uderzyć w Polskę, a jednym z ważnych celów jest prowokowanie i zohydzanie w oczach świata naszego narodu”. Termin „antypolonizm” – nowoczesny odpowiednik „polakożerstwa” – wegetował sobie przez lata na rubieżach polszczyzny, sporadycznie przebijając się do mediów i polityki. Dlaczego akurat teraz robi taką karierę? Powodów jest aż nadto. Wspólnota i jej wrogowie Pogląd, że Polacy są ofiarą antypolonizmu, znakomicie służy budowie specyficznej wspólnoty. Wspólnoty, do której przynależność nie wymaga żadnych szczególnych cnót, wystarczy poczucie bycia atakowanym przez potężnych wrogów. A jest ich legion. Część wylicza Sakiewicz – to Moskwa, światowe lewactwo, Berlin i amerykańscy demokraci. Zdaniem naczelnego „Gazety Polskiej” Rosja wykorzystuje przeciw Polsce swoje wpływy w „środowiskach nacjonalistów ukraińskich, niektórych środowiskach żydowskich w Izraelu i USA, a także w Unii”. Wrogowie Polski czasem działają w pojedynkę, czasem zawiązują egzotyczne sojusze: „W przypadku USA zarówno lewactwo, jak i Rosjanie za podstawowy cel uznali skłócenie nas z Żydami”. Ataki tak potężnych sił dają przyjemne poczucie mocarstwowości; twoi wrogowie świadczą przecież o tobie. Polska pod rządami PiS wstała z kolan, wybiła się na niepodległość i stała się groźna dla złych i możnych tego świata. Polska Jarosława Kaczyńskiego jest strażnikiem wartości oraz tradycji, o których zgniły Zachód chciałby zapomnieć. Pisze Sakiewicz: „Niebezpieczna dla lewactwa iskra wyszła z Polski i już realnie zmienia świat. Polska pokojowa rewolucja kończy trwający pięćdziesiąt lat postęp politycznej poprawności”. Publicysta posuwa się nawet do stwierdzenia, że to dzięki Polakom w USA wygrał Donald Trump – „i żarty się skończyły”. Górny widzi sytuację podobnie: „Jest więcej krajów, którym nie podoba się kurs obrany przez eurobiurokratów w Brukseli, ale Polska jest największym i najludniejszym z nich. Jeśli jej opór zostanie złamany, to łatwiej będzie zmusić do uległości innych”. Antypolonizm w tej optyce legitymizuje zatem rolę Polski jako lidera Europy Środkowej. Pobrzmiewają w tym echa romantycznych i jeszcze starszych idei Polski jako Chrystusa narodów i przedmurza chrześcijaństwa. Jak pisze Górny: „Polacy sprzeciwiają się modelowi unijnego superpaństwa, ideologii multi-kulti oraz stałemu napływowi muzułmańskich imigrantów, ponieważ uważają, że zagraża to tożsamości kulturowej kontynentu. Są też w Europie narodem najbardziej przywiązanym do religii chrześcijańskiej i normalnej rodziny. Dlatego zachodnie elity tak chętnie przyłączają się do ataków na nas i tak rzadko nas bronią”. Antypolonizm w służbie PiS Wprowadzenie pojęcia antypolonizmu służy też rzecz jasna bieżącej polityce obozu rządzącego – uodpornieniu go na ataki z zewnątrz i mobilizacji elektoratu wokół obrony Polski przed wrogiem zewnętrznym i spiskującą z nim opozycją. Anonimowy bloger MaSZ z salonu24 tak zachęca do szermowania słowami „antypolonizm” i „Polokaust”: „Używajmy tych terminów także do celów czysto politycznych dla dobra kraju. Jeśli dusze pomordowanych na nas patrzą, bez wątpienia nie byliby oni przeciw”. Niemal każdą wizerunkową katastrofę w relacjach z innymi państwami można przecież usprawiedliwić antypolonizmem. To nie my jesteśmy winni, winni są inni; atakowali nas w przeszłości i atakują teraz, nie mogąc ścierpieć przejawów naszej suwerenności. Z tego punktu widzenia styczniowa nowelizacja ustawy o IPN, która przewiduje karę więzienia dla tych, którzy „wbrew faktom” przypisują narodowi polskiemu współudział w Holokauście, nie jest obrażającym rozum bublem prawnym, lecz narzędziem przywracania sprawiedliwości i zerwaniem z uprawianą w III RP „pedagogiką wstydu”. W pisowskiej polityce historycznej nie ma miejsca na Jedwabne (nie przypadkiem minister edukacji Anna Zalewska w rozmowie z Moniką Olejnik nie była w stanie przyznać, że to Polacy byli sprawcami masakry), na inne pogromy, na współpracę granatowej policji z Niemcami; można ewentualnie mówić o garstce szmalcowników, marginesie społecznym itp. Naród jako całość wyszedł natomiast z okupacji bez skazy – Żegota, Sprawiedliwi, konspiracja itd. Historyk z IPN Grzegorz Panfil (skądinąd specjalista od średniowiecznej heraldyki, a nie drugiej wojny) pisał w dodatku edukacyjnym „Gazety Polskiej”, że „Spontaniczna, chrześcijańska i sąsiedzka pomoc udzielana Żydom była powszechna”. Ustawa chroniąca taką wizję historii Polski wzbudziła protesty w Izraelu i USA, nierzadko zresztą równie niemądre jak te przepisy; reakcją na radykalizm jest radykalizm. Dla PiS wszystkie wypowiedzi o „polskich obozach śmierci” były zresztą paradoksalnie korzystne, bo przyćmiły racjonalne głosy sprzeciwu wobec ustawy; a wszystkie razem zostały wrzucone do worka z napisem antypolonizm. „Mamy rację, nie boimy się o tym mówić i dlatego jesteśmy wściekle i niesprawiedliwie atakowani” – o ileż to piękniej i godniej brzmi niż „przyjęliśmy głupią ustawę i wystawiliśmy się na pośmiewisko”. Ale pod antypolonizm z łatwością można przecież podciągnąć także działania Komisji Europejskiej przeciw polskiemu rządowi za zmiany w sądownictwie czy zbiorczo całą zachodnią krytykę władzy PiS. Unijną twarzą antypolonizmu stał się bez dwóch zdań holenderski wiceszef Komisji Frans Timmermans. Gdy w 2017 r. „Gazeta Wyborcza” (skądinąd też oczywiście antypolska) przyznała mu tytuł Człowieka Roku, felietonista „Gazety Polskiej” Witold Gadowski komentował, że „Przyznano nagrodę wrogowi Polski” i „Antypolacy się fetują”. Idealnym „antypolakiem” jest rzecz jasna George Soros, bo nie dość, że promuje „społeczeństwo otwarte”, to jeszcze jest bogaty i ma żydowskie pochodzenie. Autorzy posługujący się pojęciem antypolonizmu stawiają przy tym znak równości między „postawą wrogości wobec Polaków” a „wrogością wobec polskiego rządu”. Wytykanie niemądrej ustawy o IPN czy procedura sankcyjna za naruszenie zasad praworządności stają się działaniami po prostu antypolskimi, wynikają