Życie po PiS, czyli złudne poczucie potęgi. 5 wyzwań w obronności dla nowego rządu
W cyklu analiz „Wyzwania po PiS” dziennikarze i publicyści „Polityki” opisują, co czeka nową demokratyczną koalicję w poszczególnych sferach życia publicznego i ministerstwach. Spis wszystkich odcinków znajdziecie Państwo na końcu tego artykułu.
Nowy szef MON musiał od razu przyjąć do wiadomości, że perspektywa wojny Rosji z NATO, w tym ataku na Polskę i sojuszniczej obrony z udziałem Polski, jest realna, a może nawet nieodległa. Nadejść oczywiście nie musi, ale państwu i siłom zbrojnym nie wolno być nieprzygotowanym. Dystans czasowy ma mniejsze znaczenie, bo to, czy – jak dziś twierdzą pesymiści – kolejne uderzenie przeciwko Zachodowi Putin będzie w stanie wykonać za dwa–trzy, pięć czy sześć lat, czy też dopiero za dekadę (co ma być wariantem optymistycznym), i tak oznacza, że dla wzmocnienia obrony państwa i Sojuszu nie wolno zmarnować żadnego dnia. To uciekający horyzont, bo nigdy nie osiąga się stuprocentowych możliwości.
Sytuacja Polski jest taka, że na każdym odcinku spraw obronnych istnieją luki od całych dekad. I mimo nasilenia obronnej retoryki za czasów PiS jedne załatano, ale inne nawet się powiększyły. Przygotowania wojenne należy podjąć na serio we wszystkich sferach obronności i bezpieczeństwa, co jest zadaniem wykraczającym poza kompetencje, możliwości, wpływ i budżet MON. Jednak to szef tego resortu jest naturalnym kandydatem do stania się inicjatorem i liderem tego wysiłku po stronie rządowej, ma też dobrą pozycję do współpracy z prezydentem