Najmodniejszym tematem analiz wojskowo-politycznych na Zachodzie stała się ewentualna „przegrana” Ukrainy w wojnie z Rosją. By ująć to delikatniej: brak perspektyw na wygraną, nadal definiowaną przez Kijów jako wyparcie Rosjan z całości okupowanych terenów, z Krymem i Donbasem włącznie. Sam fakt nieosiągnięcia tych celów postrzegany jest jako nadchodząca porażka. Składać się ma na to masa czynników, w tym takie, które się jeszcze nie zmaterializowały: wstrzymanie wsparcia lub jego niewystarczający poziom, deficyt sprzętu i ludzi, polityczna wojna na górze (między politykami a generałami), wreszcie upadek morale żołnierzy. Symptomy każdego wymiaru tego kryzysu są w jakimś stopniu widoczne – może poza upadkiem ducha walki na froncie – choć żaden nie przybrał rozmiarów katastrofy. A mimo to zwrot „Ukraina przegrywa” robi oszałamiającą i bardzo zastanawiającą karierę, każącą na nowo przypomnieć sobie o rosyjskich metodach manipulacji i wpływania na opinię tych, od których w dużej mierze zależy utrzymanie Ukrainy w walce, a może i jej przetrwanie.
Dla Ukrainy „porażka nie jest opcją”, więc pomimo panującego na Zachodzie nastroju przygnębienia Kijów nie zamierza przestać walczyć. Prezydent Wołodymyr Zełenski w Waszyngtonie powiedział, że myśl o oddaniu terytorium w zamian za pokój czy rozejm jest czystym szaleństwem. W Ukrainie nastroje nie uległy pogorszeniu – choć opinia publiczna dostrzega trudności, to nie zamierza się poddawać. To samo słychać z błotnistych czy skutych mrozem okopów.
Przede wszystkim to Władimir Putin nie rezygnuje z obalenia obecnych władz w Kijowie i zdławienia ukraińskiej niepodległości.