Gorąca bitwa o TVP. W PiS panika i rwanie włosów z głowy, ale to na nic. Skończy się happy endem

19 grudnia 2023

Siedziba TVP na pl. Powstańców w Warszawie Maciek Jaźwiecki / Agencja Wyborcza.pl

Czy TVP będzie wiadrami wylewać pomyje na głowę Donalda Tuska jeszcze tydzień, czy może cały miesiąc? Tak czy inaczej, nowa ekipa „Wiadomości” zajęła już miejsca w blokach startowych.

Bitwa o media publiczne trwa w najlepsze. Poseł PiS Radosław Fogiel ostrzega, że PiS rozważa fizyczną „obronę” telewizji. Cóż, gdyby zdjęci ze stanowisk prezesi mieli zabarykadować się w gabinetach, z pewnością policyjna akcja odbijania telewizji byłaby spektakularna, a nagrania z niej znakomicie służyłyby martyrologicznej legendzie PiS. I chociażby z tego powodu jest mało prawdopodobne, że dojdzie do jakichś aktów „zastosowania przymusu bezpośredniego”. Nowa władza nie będzie chciała brać udziału w produkowaniu propagandowych filmików, przydatnych PiS w kolejnych wyborach, wobec czego odzyskiwanie TVP z rąk partyjnej sitwy, okopanej na pozycjach za pomocą specjalnych ustaw, obsady KRRiTV i Rady Mediów Narodowych, odbędzie się w nieco dłuższym czasie i nie tak znowu spektakularnie.

Losy TVP i Polskiego Radia

Niechcący bardzo dobrze scharakteryzował sytuację były minister obrony i być może druga osoba w PiS po Jarosławie Kaczyńskim Mariusz Błaszczak: „Mamy do czynienia z próbą grabieży łupu politycznego w postaci TVP”. Faktycznie, telewizja padła łupem PiS i trzeba ją teraz „odłupić”. Byle zgodnie z prawem, i to prawem aktualnie obowiązującym, bo na podpisy Andrzeja Dudy pod ustawami naprawczymi mediów publicznych nie ma co liczyć. Natomiast stosowaniem prawa zajmują się sądy. Chcemy czy nie, ostateczne scenariusze napiszą sędziowie, bo że sprawy nadawców publicznych, łącznie z personaliami członków nowych władz spółek, trafią przed oblicze sądów, i to w otoczeniu skarg i pozwów, to więcej niż pewne.

Niełatwe zresztą będą sędziowie mieli zadanie, bo w grę wchodzi gigantyczny zakres przepisów – od samej konstytucji poczynając, a na prawie spółek kończąc.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.