A więc Nawrocki. Co teraz? Tusk po klęsce nogi nie odstawi, czasy wielkiego PiS zapewne już nie wrócą

Po tej dramatycznej nocy trudno będzie się otrząsnąć jeszcze długo, być może przez lata. Szóstym prezydentem Rzeczpospolitej został człowiek z życiorysem, który powinien go wyłączyć z życia publicznego. To nie tylko katastrofa polityczna, ale też etyczna.

O Andrzeju Dudzie mówiono nieraz, że pojawił się trochę znikąd, został wyczarowany z kapelusza, nie miał podstawowych kwalifikacji do bycia prezydentem. Z Karolem Nawrockim jest inny problem, bo on akurat jest skądś, wywodzi się z konkretnych środowisk, ma dosyć już rozpoznane znajomości i afiliacje. Wciąż mało o nim wiemy, ale dostatecznie wiele, żeby nie mieć złudzeń co do jego kondycji moralnej. I sporo się pewnie w przyszłości jeszcze dowiemy.

Sumienie Kaczyńskiego

Osobistą odpowiedzialność ponosi za to wszystko Jarosław Kaczyński. Nawrocki jest w końcu jego „decyzją”. Można oczywiście spekulować, czy jej sobie w głębi duszy dzisiaj winszuje. Po wyborze Dudy prezes ponoć nigdy nie zaakceptował faktu, iż gabinet zajmowany w przeszłości przez jego brata przejął polityk tak miernego formatu. Niemniej z perspektywy wyczulonego na punkcie inteligenckiej kindersztuby Kaczyńskiego ustępujący wkrótce prezydent mimo wszystko spełniał elementarne kryteria, przynajmniej jeśli chodzi o pochodzenie i ogólną ogładę. Jak w takim razie potraktuje kolejnego wychowanka?

Lech Kaczyński był człowiekiem Solidarności. Karol Nawrocki przynajmniej otarł się o społeczny margines. I bynajmniej nie jest to kariera self-made mana, który dzięki ciężkiej pracy wyszedł na ludzi. Charakterystyczne, że w kampanii sztabowcy PiS nawet nie próbowali budować takiej legendy. Pewnie mieli świadomość, iż byłoby to szyte zbyt grubymi nićmi. Wiele pojawiło się po drodze dowodów, iż kandydat nie zerwał więzów z przeszłością, że jego relacje ze światem przestępczym i subkulturą kibicowską (co w znacznej mierze się pokrywa) nigdy nie wygasły. Że ten świat go fascynuje i nawet uczynił go przedmiotem swoich publikacji jako historyk. Pozbawiony skądinąd istotnego dorobku naukowego, bo swoje wcześniejsze awanse na dyrektora Muzeum II Wojny Światowej i prezesa IPN też przecież zawdzięczał wyłącznie skrajnej dyspozycyjności politycznej.