Dlaczego wszyscy kochają Velmę, ale nikt nie lubi „Velmy”

„Velma”, animowany serial oferujący dorosłe podejście do kreskówki „Scooby Doo”, nikomu się nie podoba. I dlatego jest taki ciekawy.

Serial „Scooby Doo” wytwórni Hanna-Barbera to klasyk, który od 1969 r. bawi kolejne pokolenia. Fabuła jest prosta – czworo nastolatków (Fred, Velma, Daphe i Shaggy) i ich gadający pies (tytułowy Scooby Doo) przemierza Amerykę hipisowską furgonetką, rozwiązując tajemnicze sprawy duchów i upiorów, które zawsze się okazują jakimś niegodziwcem w przebraniu. Oryginalna seria doczekała się wielu kontynuacji, które rozwijały lub modyfikowały formułę. Nastoletni detektywi spotykali Batmana i inne zaprzyjaźnione ikony popkultury, a w latach 90. zostali odmłodzeni („Szczeniak zwany Scooby Doo”).

Scooby forever

Ta wszechobecność franczyzy Scooby Doo (do dziś powstało 14 różnych serii, na przyszły rok planowa jest 15., do tego kilkanaście filmów kinowych i telewizyjnych, gier wideo) sprawia, że jest przedmiotem popkulturowej obsesji wykraczającej poza docelowego odbiorcę. W XXI w. serial został zdekonstruowany w kinowej wersji z żywymi aktorami, pełnej seksualnych i narkotykowych aluzji, ale niestroniącej również od popularnego w ówczesnych czasach prymitywnego humoru. W 2010 r. powstała zaś rekonstrukcja – „Scooby Doo i Brygada Detektywów” to już serial w nowoczesnym znaczeniu; obok „potwora odcinka” pojawiła się ciągnąca się przez cały sezon fabuła. Znacznie rozwinięto też osobowości postaci i ich relacje. Był to serial kierowany nie tylko do dzieciaków, ale młodych dorosłych, zgodnie z trendami panującymi w kinie i literaturze.