Na razie okradziono mnie tylko dwa razy w życiu. Raz w epoce głębokiego analogu. Złodziej (płeć męska, dopadli go, był częścią gangu złodziejaszków) ukradł mi radio z 13-letniego auta. Można było wtedy szybko wyrwać radio z auta, szarpało się za nie jak za aparat nazębny i odchodziło. Pod warunkiem że miało się pod ręką kamień do wybicia szyby. Dawno temu wyrwano mi z ręki torebkę na Saskiej Kępie, złodzieje tam grasowali, biegli z łupem w te pędy na targowisko na Stadionie Dziesięciolecia – i dokumenty wraz z torebkami sprzedawali.
Stracić wszystko przez internet
Jasne, to były nauczki, ale dziś nasza przezorność, metody babcine (noś gotówkę w staniku) i te znane z kursów samoobrony niewiele dają, gdyż okrada się nas w coraz bardziej zniuansowany i perfidny, zaplanowany, profesjonalny sposób – metodami cyfrowymi. Oto autentyczna historia. Przydarzyła się mojej przyjaciółce Oli, która zaufała grupie „doradców” finansowych. Ola zainwestowała oszczędności za pośrednictwem światowych autorytetów inwestowania, a oni najprawdopodobniej (nigdy się tego nie dowiemy) okazali się skutecznymi wyłudzaczami fortun przez internet.
Współpracowali, jak się potem okazało, z hakerami, którzy podszywali się za zgodą lub nie – trudno to ustalić – pod nieistniejące profile znanych, autentycznych doradców, a po drodze wykorzystywali świadomych lub nie właścicieli sal i organizatorów wszelkich „wykładów”. Ola straciła prawie całe oszczędności życia, musiała opuścić mieszkanie, wróciła do rodziców.
Czytaj także: