Zagubieni, nieporadni, uciekający od emocji. Tak wyobrażamy sobie starszych mężczyzn opiekujących się niesamodzielnymi żonami. Tymczasem to nie do końca prawda. Częściej to oni przełamują stereotypy, w które tak łatwo popadamy.
Coraz więcej rodzin w Polsce szuka sposobu, by rozstawanie z bliskimi stało się aktem miłości. Ale system rzadko daje im na to szansę.
To, co zaczęło się jako lokalna innowacja społeczna w Regionalnym Ośrodku Polityki Społecznej w Poznaniu, już wkrótce może stać się ogólnopolskim trendem. Walking Futbol – piłka nożna chodzona to dyscyplina stworzona specjalnie z myślą o seniorach.
Sprawny umysł to samodzielność i bezpieczeństwo w wieku senioralnym. Dlatego tak ważna jest profilaktyka zdrowia poznawczego.
Fizyczne i emocjonalne obciążenie rodzin opiekujących się chorymi. Jak nie spalić się w opiece i gdzie szukać wsparcia?
PARTNER GŁÓWNY AKCJI ODCHODZIĆ PO LUDZKU
mail: akcja@polityka.pl
Prywatne domy seniora wyręczają państwo: szybciej, a niejednokrotnie także taniej, można tam znaleźć miejsce dla starszej osoby wymagającej opieki. Problem w tym, że tego typu placówki podlegają jedynie iluzorycznej kontroli. A gdy tej brakuje, dochodzi do sytuacji, które burzą krew.
Dobre intencje nie wystarczą. Potrzebne są realne decyzje, które zapewnią ludziom wymagającym opieki bezpieczeństwo, wsparcie i godne życie. O tym będzie mowa podczas organizowanej w połowie listopada ogólnopolskiej konferencji poświęconej realiom opieki długoterminowej w Polsce, na którą wraz z Koalicją „Na pomoc niesamodzielnym” serdecznie zapraszamy.
Rozmowa z prof. Janem Kazakiem o tym, jak projektować współczesne miasta, aby mogli w nich dobrze żyć i funkcjonować starsi ludzie.
Seniorzy nie mają co się wstydzić czy przepraszać za swoją intymność. To my – młodsi, opiekunowie, instytucje – musimy wreszcie zmienić swoje myślenie.
NIE UMIEM SIĘ POŻEGNAĆ
Katarina Gos, autorka książki „Skasowany mózg”, opowiada o tym, czy czarny humor pomaga żyć z alzheimerem, o samotności i co trzeba zmienić w systemie pomocy.
Zapraszamy do obejrzenia relacji ze spotkania „Nadążyć przed starością”, podczas którego uczestnicy tę starość skutecznie rozbroili i pokazali jej inną, optymistyczną twarz.
Nie każdą informację można przekazać od razu. W medycynie liczy się nie tylko to, jakie informacje ma lekarz, ale i to, jak potrafi je przekazać.
Ponad połowa osób w wieku 60+ mieszka samotnie. A to właśnie samotność uważana jest za największy czynnik ryzyka, jeśli chodzi o zdrowie seniorów. Ale nie zawsze osoby starsze są na nią skazane – co pokazują historie późnych miłości.
Nie chodzi tylko o kalorie. Ani o dietetyczne normy. W Puckim Hospicjum jedzenie to coś więcej – to przyjemność, wspomnienie, wybór. A czasem ostatnia rzecz, którą chory trzyma jeszcze w swoich rękach.
Rozmowa z Agnieszką Cysewską, specjalistką ds. pomocy społecznej, o tym, jak za sprawą nowoczesnych technologii zmieni się nasza starość i jak się do tego przygotować.
Na południu Europy temperatury sięgały już 47 st. C, w Polsce przekraczały 35 st. C. Jak przetrwać taki skwar? To pytanie dotyczy wszystkich, ale najbardziej ludzi starszych.
Za taką prośbą mogą stać bardzo różne rzeczywiste motywy. Podkast powstał w ramach naszego cyklu „Odchodzić po ludzku”.
O tym, jak naprawdę wygląda życie seniorów w Szwecji, opowiada Jacek Kubitsky, 81-latek, psychoterapeuta i psychoanalityk, mieszkający i pracujący w Sztokholmie od 1966 r.
Polscy emeryci, trochę jeszcze nieśmiało, ruszają na podbój świata. Bo chociaż nasze emerytury do wysokich nie należą, można dzięki nim przeżyć w krajach o przyjemniejszym klimacie, gdzie żyje się wolniej, bez stresu i taniej.
Pod koniec maja w ogrodach Domu Seniora Polskiej Akademii Nauk w Konstancinie-Jeziornie odbyła się kolejna edycja „Senior Café” – wydarzenia, któremu patronuje „Polityka”.
Od kilku lat w Polsce widać nowy trend w systemie wsparcia opiekunów osób starszych: tzw. mieszkania wytchnieniowe.
Rozmawiamy o tym, jak – przy świadomości, że gramy już raczej w końcowych aktach swych żyć – cieszyć się wszystkimi rolami, jakie nam los wyznaczył i wciąż wyznacza.
Debata prezydencka o polityce senioralnej w Warszawie okazała się farsą: główni kandydaci odrzucili zaproszenie, a ci, którzy przyszli, zaserwowali garść ogólników i azjatyckich anegdot.
Wykluczenie osób starszych w chorobie, bagatelizowanie objawów, ograniczenie dostępu do diagnostyki, zaawansowanego leczenia, rehabilitacji czy badań klinicznych… To codzienność seniorów w kraju, który coraz bardziej się starzeje.
Niezbędnik dla każdego śmiertelnika.
Rozmowa z dr Katarzyną Żak-Jasińską, pediatrą zajmującą się opieką paliatywną, o przeżywaniu ostatnich chwil z dziećmi i szukaniu drogi powrotu do życia po ich stracie.
Tak wiele mówi się o spełnianiu marzeń – realizacji pasji oraz pragnień, które pozwalają nam poczuć, jak piękne jest życie.
Żałobne pieśni i zwyczaj czuwania przy zmarłym to nic innego jak terapia. Padają słowa, których człowiek szuka, i odpowiedzi, które potrzebuje usłyszeć – mówi Joo Joostberens, reżyser filmu dokumentalnego „Żegnam cię, mój świecie wesoły”.
Schyłek życia bez cierpienia? Tak, to możliwe. Oto nasz przewodnik po zdrowym starzeniu się – z uśmiechem (i nauką) w tle. Im wcześniej wprowadzisz te zasady, tym więcej zyskasz.
Nie istnieje idealny moment na śmierć, ale można sprawić, by życie było piękne aż do ostatnich chwil.
A gdyby miliarderzy sprzątali w DPS-ach? Reżyser operowy Michał Znaniecki opowiada o podejściu do starości w różnych kulturach i o swoich spektaklach realizowanych z seniorami.
Rozmowa z dyrektorem regionalnym Banku Światowego ds. edukacji, zdrowia i zabezpieczenia społecznego Michałem Rutkowskim o tym, jak w Polsce opiekujemy się osobami starszymi, a jak to robią inni. I z jakich zagranicznych wzorców powinniśmy czerpać.
Byli zgodnym małżeństwem. Aż się zestarzeli, pochorowali. On w domu ogarniał wszystko, ona wymagała opieki. I tak było do dnia, w którym 81-letni starszy pan udusił swoją 75-letnią żonę. Przypominamy tekst Katarzyny Kaczorowskiej nominowany do nagrody Grand Press.
Na co dzień o tym nie myślimy, odkładamy na później. Tak jakby spisywanie testamentu miało przywołać śmierć. Gdy jednak nasz czas nagle i drastycznie zaczyna się kończyć, formalności, których nie dopilnowaliśmy, zaczynają ciążyć naszym bliskim. Co zatem zrobić, by w miarę bezproblemowo mogli odziedziczyć to, co im po nas zostanie?
Nigdy się nie dowiemy, czy ta 91-letnia kobieta przeżyłaby, gdyby przyjęto ją od razu do pierwszego szpitala i wdrożono leczenie. Ale miałaby szansę – mówi mec. Karolina Seidel, specjalistka prawa medycznego.
Gdy medycyna przestaje leczyć, zaczyna podtrzymywać. Wola pacjenta nie ma jednak znaczenia, górę bierze strach: lekarzy, polityków, rodzin.
Spokojna śmierć wśród rodziny – nagroda za dobre życie. W szpitalu też może być – opiekowali się do końca. W samotności – wieś zapamięta, że tu leży człowiek biedny.
Ludziom, którzy odchodzą, nie potrzeba dodatkowego ciężaru, tylko tego, żebyśmy ich wsparli duchowo. Powinna być w tym również radość – mówi Aleksandra Kutz, reżyserka filmu dokumentalnego „Jeszcze zdążę”, który towarzyszy kampanii społecznej „Ostatnie chwile szczęścia” organizowanej przez Puckie Hospicjum, partnera naszej akcji „Odchodzić po ludzku”.
Jak powinien wyglądać system wsparcia osób starszych? Jakie wzorce czerpać z zagranicy? I czy jesteśmy skazani na starość biedną i głodną? – rozmowa z dr Zofią Szwedą-Lewandowską oraz prof. Pawłem Kubickim z warszawskiej Szkoły Głównej Handlowej.
Dotknęłam tematu śmierci, żeby chciało się wam bardziej żyć – mówi o filmie „Jeszcze zdążę” jego reżyserka i scenarzystka Aleksandra Kutz.
Roman Plichta, mąż Henryki, ustawił kamerkę w dużym pokoju. Transmituje na Facebooku odchodzenie z godnością.
Lekarze dr Małgorzata Stompór i prof. Tomasz Stompór o medycynie schyłku życia: jak wygląda w polskiej rzeczywistości i co powinno się zmienić. A także o terapii daremnej i prawie do spokojnej śmierci.
Wolontariusze w hospicjum towarzyszą chorym do ostatniej chwili. Jak można dobrowolnie wejść do tego świata?
Dla osoby w podeszłym wieku wielogodzinne oczekiwanie na pomoc na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym to może być wyrok śmierci. Może też nie dożyć do wizyty u lekarza specjalisty. Takie są jednak realia w ochronie zdrowia. Czy coś możemy na to poradzić?
Rozmowa z lekarką Mileną Słoń, specjalistką w dziedzinie geriatrii, chorób wewnętrznych i medycyny ratunkowej, o starości cudzej i naszej. I tym, że musimy o niej pomyśleć wcześniej niż po sześćdziesiątce.
Nikt nigdzie nie ucierpiał w pandemii tak jak starsi mieszkańcy domów opieki. O nikim tak szybko nie zapomniała i opinia publiczna, i rządzący, choć kluczowe problemy pozostają nierozwiązane.
Ubogich seniorów nie dostrzega system opieki społecznej i zdrowotnej, a to tak, jakby ślepe było całe państwo.
Monika nie wie, co było trudniejsze – opiekunki z agencji pracy, tłumaczenie siostrze, że kiedy będzie przebierać tatę z pampersa, to na początku rzygnie raz i dwa, a potem się już przyzwyczai, czy szpital.
Mieszkańcy domu to w większości ludzie starsi, trzy osoby są po sześćdziesiątce. Ich rodzice albo już nie żyją, albo są w takim wieku, że sami już wymagają pomocy i opieki.
W wiejskim Hospicjum Proroka Eliasza na Podlasiu każdego dnia dzieje się magia – jego podopieczni tuż przed śmiercią dostają nowe życie.
Paweł Przybylski, ratownik medyczny z Inowrocławia, też już myśli o zbliżających się świętach. Nawet wie, pod jakie adresy zostaną wezwane karetki, bo co rok zazwyczaj te same rodziny dzwonią przed wigilią na pogotowie, by przewieźć seniora do szpitala. – Torba już spakowana, czeka przy wejściu – opowiada.
Za mało miejsc w hospicjach i zakładach opiekuńczo-leczniczych (ZOL), za mało pieniędzy, brak koordynacji między poszczególnymi elementami systemu. Opieka długoterminowa nad nieuleczalnie chorymi to same braki.
Rozmowa z Marzeną Okłą-Drewnowicz, ministrą ds. polityki senioralnej, o ucywilizowaniu opieki długoterminowej i systemie wsparcia dla rodzin, dla których opieka nad starszymi rodzicami jest wyzwaniem ponad siły.
Państwo w żaden sposób nie pomaga w opiece nad starymi niedołężnymi rodzicami. Polki – bo najczęściej to kobiety się nimi zajmują – zostają ze wszystkim same. Oto dramatyczna historia jednej z wielu.