Mundial w skali MAGA: pierwszy taki. Gospodarzy będzie trzech, ale warunki dyktuje Trump

Największe, najmocniej nasycone meczami, najbardziej rozwlekłe, niebezpiecznie podatne na humor głównego politycznego gospodarza. Takie będą piłkarskie mistrzostwa świata 2026.

Po katarskim mundialu w 2022 r. przeniesionym przymusowo na listopad i grudzień najważniejsza impreza piłkarska świata wraca do normalności. Przynajmniej jeśli chodzi o usytuowanie jej w futbolowym kalendarzu, mniej więcej w połowie roku. I to by było na tyle, jeśli chodzi o mundialową tradycję. Do mistrzostw wkracza bowiem na dobre gigantomania.

Nie kopać się z FIFA

Po raz pierwszy turniej będzie mieć aż trzech gospodarzy (Stany Zjednoczone, Meksyk i Kanadę), co czyni go mundialem kontynentalnym, rozpiętym w trzech strefach czasowych i jednocześnie niewdzięcznym dla europejskiego kibica, bo niektóre mecze będą się zaczynać w środku nocy naszego czasu. Do 48 wzrosła liczba uczestników, namnożyło się meczów (z 64 do 104) i trzeba było dołożyć kolejną rundę fazy pucharowej, więc zespoły walczące o medale będą musiały rozegrać osiem, a nie jak do tej pory siedem spotkań. Do fazy pucharowej przepustkę daje nawet trzecie miejsce w grupie. Grup jest aż dwanaście, a zakwalifikuje się osiem najlepszych „trzeciomiejscowych” zespołów. Trzeba się więc naprawdę postarać, żeby odpaść; do dalszej gry może wystarczyć nawet jedno zwycięstwo.

Tak w praktyce wygląda mundialowa rewolucja, efekt strategii prezydenta FIFA Gianniego Infantino. Na wizerunkowe potrzeby dorabia się tezę o egalitaryzmie – mundial to święto futbolu, nie powinien być zastrzeżony dla wąskiego grona najlepszych. FIFA jest demokracją absolutną, podczas wyborów każdy głos przedstawicieli krajowych federacji waży tyle samo, więc kraje karaibskie, nic w futbolu nieznaczące, mają tu więcej do powiedzenia niż Ameryka Południowa. Infantino doskonale wie, jak w tych okolicznościach uprawiać politykę i budować sojusze. Inna sprawa, że w 2023 r. został wybrany na drugą kadencję przez aklamację.