Tłok w wyścigu prezydenckim na Ukrainie

Takiego szaleństwa niepodległa Ukraina nie pamięta: o fotel prezydenta kraju zamierza ubiegać się 44 kandydatów. Wybory odbędą się 31 marca, nadmiar kandydatów może jednak sprawić, że bez drugiej tury się nie obejdzie.

Na Ukrainie zwykle występował urodzaj kandydatów w wyborach prezydenckich. Taka tradycja. Tych, co żadnych szans nie mieli, nazywano kandydatami technicznymi. Z góry było wiadomo, że nie chodzi o wygraną, bo to ani nazwiska, ani postacie polityczne. Mieli natomiast wprowadzać zamieszanie na listach, chaos w głowach elektoratu, mieli rozbijać głosy i utrudniać lub wręcz uniemożliwiać rozstrzygnięcie wyborów w pierwszej turze.

W 2010 r. spośród kilkunastu kandydatów dziesięciu zdobyło jakieś setne procentu poparcia. W 2014 r., po Majdanie, rosyjskiej aneksji Krymu i rozpętaniu konfliktu w Donbasie, Ukraińcy zrozumieli powagę chwili i Petro Poroszenko zwyciężył w pierwszej turze. Dziś sprawy powróciły na dawne tory, choć konflikt w Donbasie trwa, Krym nie powrócił do Ukrainy, a sporo ważnych reform utknęło w połowie drogi.

Dla większości kandydatów nie jest to oczywiście gra o prezydenturę, mają pełną świadomość, że ich szanse są zerowe. Chodzi jednak o to, żeby zaistnieć w świadomości wyborców, bo ten kapitał zaprocentuje kilka miesięcy później, w wyborach parlamentarnych, dla nich samych lub ich partii. Rzekomy wyścig o prezydenturę jest w rzeczywistości przedłużoną kampanią wyborczą do Rady Najwyższej. Bo część obecnych w prezydenckim wyścigu to figury mało znane ukraińskiemu wyborcy.

Prezydent przez przypadek

W kampanii i na listach spotkali się jednak i politycy, którzy od lat są na scenie, grając tam większą lub mniejszą rolę.