Siergiej Ławrow jest twarzą rosyjskiej dyplomacji od 18 lat. Ma opinię profesjonalisty, twardego negocjatora, którego doceniają nawet oponenci Rosji. Porównywany do Andrieja Gromyki, najdłużej sprawującego funkcję szefa radzieckiej dyplomacji (1957–85), który przeszedł do historii jako Mister Niet (Pan Nie). Służbę zagraniczną Ławrow pełni już pół dekady. Studiował w moskiewskiej kuźni dyplomatycznej MGIMO w 1967 r., a zaraz potem trafił na Sri Lankę, swoją pierwszą placówkę. Zaczynał od tłumaczeń, przygotowywał analizy i robił za osobistego sekretarza ambasadora. Po powrocie do stolicy w 1976 r. skierowano go do departamentu handlu w ministerstwie spraw zagranicznych.
Ławrow. Rafting, marlboro i whisky
Dopiero placówka w Nowym Jorku uczyniła z niego „tego” Ławrowa. Na misję przy ONZ nie wysyła się spadochroniarzy na emeryturę. Wciąż młody Siergiej zdobywał tam szlify dyplomatyczne – jako pierwszy sekretarz misji przy ONZ (1981–88), a w latach 1994–2004 już jako szef przedstawicielstwa Rosji.
To Ławrow przez dziesięć lat reprezentował swój kraj w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Po dymisji Andrieja Kozyriewa w 1996 r., pierwszego i zarazem ostatniego prozachodniego ministra spraw zagranicznych, był jednym z najpoważniejszych kandydatów na to stanowisko. Prezydent Borys Jelcyn zdecydował się jednak na Jewgienija Primakowa, a Ławrowowi rok później zaproponowano resort finansów. Odmówił.
Podczas obchodów Szczytu Tysiąclecia w Nowym Jorku wpadł w oko Putinowi, który chwilę wcześniej wygrał wybory. Dlatego w 2004 r.