Jedynie intensywność ostrzału rakietowego wydaje się spadać, ale może mieć to związek z wyczerpaniem zapasu rakiet Kalibr na okrętach podwodnych na Morzu Czarnym. Nie wiadomo, czy zapasy te można jeszcze uzupełnić. Kiedy po intensywnym i bezproduktywnym użyciu rakiet wszelakich – od balistycznych, lecących jak rakieta kosmiczna szerokim łukiem, po lecące jak samolot bez pilota na małej wysokości pociski skrzydlate – ta intensywność odpaleń drastycznie spadła, wszyscy uważaliśmy, że zapasy tych pocisków w Rosji po prostu się kończą. Tymczasem Rosjanie wciąż je wystrzeliwują, co prawda w liczbie po kilka i kilkanaście sztuk, sięgając także po stare i mało użyteczne pociski Ch-22, pozbawione satelitarnych układów nawigacyjnych, oraz rakiety przeciwokrętowe w awaryjnym trybie ziemia–ziemia lub woda–ziemia. Celność zarówno tych starszych, jak i przeciwokrętowych w zwalczaniu celów naziemnych nie jest porażająca. Jednak precyzja uderzeń nigdy nie była mocną stroną ani Rosji, ani poprzedniczki – ZSRR. Pamiętam z lat mojego dzieciństwa, jak krążył taki dowcip. Wietnamczycy otrzymali z ZSRR kolejną partię rakiet przeciwlotniczych z adnotacją: „Wysyłamy wam sto rakiet ziemia–powietrze”. Ale Wietnamczycy odesłali je z powrotem, dołączając następ.”
Czytaj także: Walka z Rosją będzie długa i ciężka. Kluczowe są rezerwy
Jeśli już jesteśmy przy rakietach, to działająca pod Biełgorodem rosyjska 448. Brygada Rakietowa im. S. P. Niepobiedimogo z 20. Armii Gwardii odpaliła kilka pocisków Iskander-M w kierunku Charkowa.