Rozmowa z psycholożką i seksuolożką Martą Dorą o tym, dlaczego przybywa młodych, którym za ciasno w sztywnych granicach płci.
Cała turbokonserwatywna międzynarodówka dwoi się i troi, żeby wyplenić transseksualizm i przywrócić „naturalne” rozróżnienie na mężczyzn i kobiety. A tu taka niespodzianka.
Na naszych oczach formuje się światowy blok antygenderowy. Jego pierwociny to międzynarodowe koalicje lobbujące przeciw aborcji, zdrowiu reprodukcyjnemu i seksualnemu, a nawet ochrony przed przemocą.
Polskim emisariuszom nie wystarcza już argumentów do tłumaczenia, czemu rząd ma alergię na równość płci, ale tak, żeby nie powiedzieć tego wprost.
Na szczycie ONZ w Nairobi grupa państw, wśród których znalazła się Polska, odcięła się od stanowiska wspierającego m.in. gender czy przekrojową i dostosowaną do wieku edukację seksualną.
Grupę 15 parlametarzystek, które chcą tabliczek z żeńskimi końcówkami, skrytykowano za „językową inżynierię”. Wypomniano im też, że są ważniejsze sprawy niż polszczyzna. Na przykład długie kolejki do lekarzy.
Diabeł mieszka w Polsce i nazywa się Gender. O tym, jak Kościół i partia władzy postrzegają kobiety i ich społeczną rolę, pisze w swojej najnowszej książce „Spróchniały krzyż” Joanna Podgórska.
Miasta, samochody, terapie – cały niemal świat uszyto na miarę mężczyzn. Nie w przenośni, ale dosłownie – dowodzi Caroline Criado-Perez. I wywołuje na świecie niemałe zamieszanie.
Prezydent USA chce wprowadzenia nowej „ścisłej definicji płci” jako „biologicznego, niezmiennego stanu określonego przez narządy płciowe przy urodzeniu”. To początek nowej wojny o gender.
Przepychanki o talerze, zmywarkę, o to, kto przewinie dziecko. On chce to zrobić, ona nie pozwala. Bądź odwrotnie. Trzydziestolatki w związkach. Damsko-męski poligon doświadczalny.