Obserwatorzy zastanawiają się, jak Joe Biden poradzi sobie z podwójnym kryzysem: Afganistanem i klęską żywiołową na południu USA. Tym bardziej że rośnie jednocześnie liczba infekcji i zachorowań na covid.
Huragany są częstsze, silniejsze, jeszcze bardziej gwałtowne. Ziemia wysycha, nie daje plonów. Wyniszczone rolnictwo to głód, bieda i konieczność śmiertelnie niebezpiecznej migracji. W Mezoameryce katastrofa klimatyczna już dziś sieje spustoszenie.
Prezydent zdaje sobie sprawę, że jeśli chce wygrać przyszłoroczne wybory, nie może żywiołu zlekceważyć. Na szczęście tym razem nie chce z nim walczyć za pomocą bomb.
Klęski żywiołowe to zawsze testy z przywództwa. Donald Trump rok przed walką o reelekcję nie może sobie pozwolić na oblanie tego egzaminu. Zwłaszcza że już jeden zawalił.
W nocy z czwartku na piątek wiatr Ksawerego wiał z prędkością do 140 km/h. Dwie osoby nie żyją, a co najmniej 39 zostało rannych.
Trump znowu się naraził, ale Portoryko nie jest dla amerykańskich polityków tak ważne jak Teksas czy Floryda.
Jak wspaniałym miejscem do życia musi być Floryda, skoro 20 mln ludzi nie przeszkadza fakt, że każdy z dwóch, trzech corocznych huraganów może im porwać dom.
Życie łowców burz wiruje wokół superkomórek, szelfów, błyskawic, trąb powietrznych. Ta fascynacja często zaczyna się od strachu.
Uporczywe wichury i ulewy od grudnia nękające Wyspy Brytyjskie to zapowiedź kiepskich czasów w pogodzie europejskiej. Jednym z winowajców może być Atlantyk.
Huragan, cyklon, tajfun, cordonazo, willy-willy, bungo – te wszystkie nazwy oznaczają jedno, a mianowicie cyklon tropikalny, który właśnie, pod nazwą Irene, dociera do wschodniego wybrzeża USA.
