Deportacyjne wzmożenie. Dlaczego rząd Tuska wkłada tę szpetną maskę? To niemądra strategia

Odważny jest Donald Tusk i jego ministrowie, gdy można przypodobać się polskim dresiarzom, przywalając dresiarzom z Ukrainy. Jednak to nie oni stanowią poważne zagrożenie dla Polski.

Trwają zapowiadane przez premiera Donalda Tuska deportacje Ukraińców i Białorusinów związane z niesławnym koncertem sławnego białoruskiego rapera Maxa Korża na Stadionie Narodowym. Koncert idola młodzieży i transkontynentalnej gwiazdy, podczas którego doszło do chuligańskich wybryków, a w dodatku pojawiło się kilka czerwono-czarnych flag banderowców oraz flaga rosyjska, poprzedziły podobne ekscesy na warszawskiej Woli.

Mijają już dwa tygodnie od tamtych wydarzeń, lecz ich konsekwencje dla konkretnych osób i relacji polsko-ukraińsko-białoruskich mogą być długotrwałe. Czy kilkuset ukraińskich bądź białoruskich dresiarzy i rozrabiaczy ma definiować polską politykę wschodnią? Jako poważne państwo nie możemy sobie na coś takiego pozwolić.

Rząd ściga się z PiS

A może nie chodzi wcale o Ukraińców i politykę wschodnią, lecz o politykę całkiem wewnętrzną? Nie od dziś rząd ściga się z PiS i Konfederacją na prawicowy radykalizm. Tylko że w wydaniu obozu demokratycznego są to żabie podskoki, z których wyborcy prawicy mogą się tylko śmiać.

I po co to wszystko, chciałoby się zapytać. Czy rząd Donalda Tuska naprawdę chce wkładać szpetną maskę nacjonalisty i ksenofoba? W jakim celu? Żeby przypodobać się miłośnikom Brauna, Mentzena

Białorusini w Polsce

Donald Tusk

Grzegorz Braun

ksenofobia

nacjonalizm

skrajna prawica

uchodźcy

Ukraińcy w Polsce

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.

Rozwiń