JĘDRZEJ DUDKIEWICZ: Kiedy w maju rozmawialiśmy o tym, jak rodzice widzą edukację zdalną, generalnie nie byli nią zachwyceni. Czy coś się zmieniło przez ostatnie miesiące?
GRZEGORZ CAŁEK: Tak, zmieniło się. Nie są nią zachwyceni... jeszcze bardziej. Są bardziej krytyczni, zdecydowani w swoich poglądach. I generalnie traktują ją nie jako ciekawy eksperyment, ale zło konieczne, które nie powinno dalej mieć miejsca.
Z czego to wynika? Wtedy ze względu na nową sytuację i związany z nią stres rodzice łatwiej się denerwowali, a gdy odpoczęli, to zaczęli bardziej analizować?
Chodzi nie tylko o stres, ale też o zwykły ludzki strach, wynikający ze znalezienia się w nowej, nieznanej i niezrozumiałej sytuacji, wzmacniany jeszcze medialną narracją i rozbudowanym systemem obostrzeń. To był wyjątkowy czas. Przypomnę, że poprzednie badanie przeprowadziłem dokładnie po miesiącu zdalnej edukacji. Może już nie pamiętamy, że był to czas niesamowitych, z perspektywy czasu można nawet powiedzieć, że szalonych zakazów: gdy osoby niepełnoletnie nie mogły same wychodzić z domu, zakazywano przemieszczania się, zamknięto lasy i parki. Pozostanie w domu było czymś oczywistym. Idea, by nie marnować tego czasu i uczyć dzieci w trybie zdalnym, również była naturalną koniecznością, dlatego rodzice ją akceptowali. Mimo świadomości, że nie jest to forma efektywna.
Czy rodzice bardziej teraz analizują? Z pewnością. Patrzą szerzej, widzą różne aspekty sytuacji. Z czasem, gdy luzowano rozmaite obostrzenia, edukacja zdalna w coraz mniejszym stopniu wydawała się oczywistością.