Potrzeba macochą wynalazku. Dlaczego Polska rozwija się wolno? To by nas ustawiło na pokolenia
MARTYNA BUNDA: Polska to podobno kraj wynalazców.
MONIKA BOROWIECKA: Polska to z pewnością kraj ludzi, którzy mają wpisaną głęboko w genotyp wyjątkową cechę: umiejętność znajdowania nowatorskich rozwiązań dla różnych problemów. Mamy startupy, które pracują według niestandardowych modeli w ciekawych obszarach, np. patenty w dziedzinie gospodarowania odpadami, jak fusy z kawy czy waste food, czyli niemarnowanie żywności; mamy rozwiązania dla nowych form dostarczania produktów, np. za pomocą dronów; mamy opakowania zastępujące plastik, innowacyjne rozwiązania leczenia ran... Dziesiątki fantastycznych idei, które nie zostają wdrożone systemowo. Do tego mamy dobry poziom wykształcenia społeczeństwa, i to na uczelniach technicznych. Bezpłatna edukacja daje wyniki.
Byłoby na czym się oprzeć. Ale jeśli chodzi o wykorzystywanie tych talentów i zasobów, jesteśmy na 27. miejscu w Europie. W Unii jesteśmy w gronie krajów, które choć rozwijają się innowacyjnie, to znacząco odstają od liderów (Skandynawia, Beneluks). Przegrywamy choćby z Estonią, która ma znacznie mniejszy potencjał, a bez porównania większe sukcesy. A przecież mówimy też o racjonalizacjach wynikających z analizy codzienności, które mogłyby zmieniać naszą rzeczywistość. Usprawnienie pracy pielęgniarek, oszczędzenie im kilku godzin mogłoby wpłynąć na całą służbę zdrowia w sposób zauważalny dla wszystkich. Dużo można wskazać takich przykładów.
Europa nam to wytyka.
Również ona. We wrześniu 2024 r. w ramach prac Unii Europejskiej opublikowano raport Mario Draghiego, który stara się naszkicować możliwe warianty przyszłości Europy i określa innowacyjność krajów członkowskich już nawet nie jako wartość samą w sobie, ale jako warunek przetrwania Europy.