Drugą kadencję PiS rozpocznie od szukania pieniędzy na obietnice wyborcze. Wydrenuje kieszenie przedsiębiorców, samorządów, a także zwykłych podatników.
Wszystkie partie rozdają gotówkę: rodzinom z dziećmi, młodym, pracującym, emerytom. Nieliczne pokazują, skąd ją wezmą. Wątłe są też pomysły, jak na te transfery ma zarobić gospodarka. Zanosi się na to, że możemy mieć w portfelu więcej, ale kupimy za to dużo mniej niż teraz.
PiS zapowiedział kolejny prezent – „pakiet dla przedsiębiorców”. Tyle że 2 mld zł, które ma on kosztować, nie zapisał w projekcie budżetu na 2020 r. Ale zapisał 5 mld, które wyciągnie z kieszeni dobrze zarabiających specjalistów.
Polska gospodarka została całkowicie podporządkowana celom politycznym. I dała radę dzięki koniunkturze. Teraz koniunktura słabnie, a rząd zaczyna dobierać się do przedsiębiorców, majstrując przy składkach na ZUS. To źle rokuje.
Premier Morawiecki niemalże słowami Edwarda Gierka opowiada, że teraz „Polska rośnie w siłę, a ludzie żyją dostatniej”. Niewiele robi sobie z tego, że Polacy przed wyborami chcieliby rozmawiać o czymś innym: o dramatycznej sytuacji służby zdrowia, kosmicznym bałaganie w edukacji i coraz bardziej bijącej po kieszeni drożyźnie.
To dobry materiał do rozważań na wakacyjne podróże po Włoszech. Z jakiego powodu – zjednoczone ponad 150 lat temu – pozostają tak widocznie podzielone na dwie tak różne części?
Coraz mniej rąk do pracy, nieprzygotowanie na gorsze czasy, mało innowacyjne firmy, niepewna przyszłość Polski w Unii Europejskiej – mimo oficjalnej propagandy sukcesu zagrożeń nie brakuje.
Prof. Ha-Joon Chang, ekonomista, jeden z najbardziej wpływowych myślicieli świata, o mitach wolnego handlu, niespełnionych obietnicach i związkach kultury z gospodarką.
Jak to się stało, że w ciągu półtora roku rządów PiS wzrost PKB przyspieszył do 4 proc., bezrobocie spadło do najniższego poziomu od lat (7,1 proc. w czerwcu), a po pierwszym półroczu mamy niespodziewanie nadwyżkę w budżecie?
Grzechem polskiej gospodarki – i teraz, i w czasach PRL – jest przesadna swoboda w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych. Pouczał nas w tej sprawie nawet kanclerz Niemiec Helmut Schmidt.