Agnieszka Kopacz: niezwykła Nauczycielka Roku 2025. To nie jest postać z polskiego podwórka
Konkurs Nauczyciel Roku odbył się zaledwie po raz 23. Choć jest nazywany najstarszym i najbardziej prestiżowym konkursem dla nauczycieli, ma mniej niż ćwierć wieku. Co innego organizatorzy wydarzenia. Ci są wiekowi. Tygodnik „Głos Nauczycielki” jest wydawany od 108 lat. Jego patron, Związek Nauczycielstwa Polskiego, w tym roku obchodzi 120-lecie istnienia. Niewiele młodsze jest Ministerstwo Edukacji Narodowej, drugi organizator, funkcjonuje bowiem, choć z przerwami, od 1919 r.
Te stare instytucje całkiem niedawno wpadły na pomysł, by doceniać wybitną jednostkę w zespole nauczycielskim. Dawniej nie było takiego konkursu (teraz mamy wiele podobnych w różnych częściach kraju), gdyż nauczyciele nie potrzebowali indywidualnego splendoru, liczyło się wspólne działanie. Mało kto czuł się autonomiczny wobec własnej grupy zawodowej. Bycie Nauczycielem Roku byłoby dziwne, wręcz mało profesjonalne.
Obecnie, gdy prestiż profesji upadł i się nie podnosi (dno osiągnął za rządów PiS), najlepsi nauczyciele stawiają na podmiotowość, na własny rozwój, na autonomiczny sukces, na siebie jako sprawną i czułą jednostkę, oferującą uczniom znacznie więcej niż nauczyciel jako taki. Grupa zawodowa przestaje się liczyć, za to jednostki stają się kimś wyjątkowym. Konkurs Nauczyciel Roku zapewnia im wręcz poczucie bycia celebrytami. Przynajmniej na rok.
Wszystko, byle nie utonąć
Gdy nauczycielstwo tonie niczym podziurawiony statek, gdyż nie potrafi poradzić sobie ze społeczną niechęcią, a rząd nie wspiera, nie wydobywa z zapaści, raczej poniża kolejnymi decyzjami (jako przykład niech posłuży